Ufak tefek bir yalnýzlýktý içine iþleyen, kendini içinde bulduðundan beri çýkýp gün yüzüne ve gök yüzüne ulaþamadýðýn. Öyle kalabilsin diye uðraþtýðýn her gün daha da “ona” ulaþtýðýný, ama aksine daha da yorgunlaþtýðýný gördün. Hani aslýnda iyi olan “kocamanlýk” gibiydi? Bu oda, bu esinti, bu kalp, bu gece hep kocaman olduðunda makbul deðil mi? Peki tam karþýsýnda durup o yalnýzlýðý ufacýk tutmaya çalýþmak ve kemik iliðine yeni þeklini vermiþ y-a-l-n-ý-z-k harfleriyle boðuþmak neden?

Ortaya çýktýðý anda izini kaybettirebilir, ya da kendini katlayarak artabilir. Yok olmayacaðýný bilmek ve avcunun içine baktýðýnda onu orada görebilmek için mi bu kadar ufak tefek? Birileri fark ettiðinde zaten bildiðini yüzüne söylemeleri korkusundan mý? Yoksa kalp mi çok yorgun, eðer bu yalnýzlýk da “o kadar büyük” ise dayanamayacak mý?

Sorarken canýn çok fazla yanmýyorsa artýk acýsýný baþka bir memlekete göndermiþsin. Ne zaman aynalar görüyorsun, iþte o zamanlar bakmaktan kaçtýðýný keþfediyorsun ve çaðýn hayali misali ýþýnlanarak sana her nereye gitmiþse tekrar dönebilen “o”nu görüyorsun. òzünde var olduðu fikrine tamam, ama seni bu kadar yormasý, bu kadar yýpratmasý, bu kadar yanýnda ama yine de karþýnda “düþmanýn” olmasý hak ettiðin mi?...

Keþfederken yazmaya devam et…