Sandalyesi devrildi, boðazý acýmýþtý..

Keþke tekrar çocuk olabilseydi. Keþke tekrar komþusunun kýzý ile lunaparka ilk kim gidecek yarýþmasý yapabilse, lunaparka girer girmez salýncaða doðru son sürat koþabilseydi. Hýzlý hýzlý nefes alýp vermelerin ardýndan, yan yana salýncaklara binip sallansalardý. Boþlukta sallanma duygusu þu andaki gibi deðildi. Çok güzel ve çok anlamlýydý. Kendini geriye doðru çeker, ayaklarýný uzatarak gökyüzüne doðru çýkardý. Ayaklarýný salladýkça hýzlanýr, hýzlandýkça içinde birþeyler kayýp giderdi. Sanki biraz daha hýzlansa salýncakla beraber gökyüzüne kadar çýkacak, kuþlara eþlik edip onlarla beraber uçabilecekti. Belleri aðrýyýncaya dek salýncakta sallanýr, ardýndanda arkadaþý ile beraber yakýnlarýndaki göle girmek için yine yarýþ yaparlardý. Ah salýncak ne güzeldi.. Ayaklarýný salladý..

Hýzlý delikanlýlýðýný hayal etti. Karanlýktan korkmaz, korktuðu herþeyin aksine üstüne üstüne giderdi. Onu kimse yýldýramaz, kimse gözünü korkutamazdý. Bileklerinin çelikten yapýldýðýný hayal eder, kavgaya girmekten çekinmezdi. Gözükaraydý, bu yüzden çok dayak yemiþ ama hiç birinden de piþman olmamýþtý. Mahalleli zaman zaman onu görünce yolunu deðiþtirir bile olmuþtu. Sonralarý girdiði iþlerden teker teker kovulmuþ, artýk serseri sýnýfýna girdiðini farkedince iþ iþten çoktan geçmiþti. O bu dünyanýn saçma sapan kurallarýný kabul etmiyordu. Sabah kalkmak, iþe gitmek, eve dönüp ailesiyle zaman geçirmek ona saçma geliyordu. Hayata bir defa geliyordu, çoluk çocukla vaktini harcamamalýydý. Akþamlarý arkadaþlarý ile gezer, gece olunca tek baþýna sokaklara çýkardý. Herkesin uyuduðu saatlere kadar dolaþýr, ardýndan lunaparka giderdi. Kuþkulu gözlerle etrafýna bakar, kimsenin görmediðinden emin olunca hemen salýncaða biner ve sallanmaya baþlardý. Bazen bir yýldýzý gökyüzünden tutup, cebine atacakmýþcasýna hýzlanýr ve saatlerce sallanýrdý. Ayaklarýný tekrar salladý...

O günü anýmsadý. Yer yer bulutluydu anýlarý. Nasýl olmuþtu, herþey nasýl çabuk geliþmiþti anlayamamýþtý. Babasý, son kavgasýnda komþularýnýn burnunu kýrdýðýný duyunca onu evden kovmuþtu. " Sen iþe yaramazsýn, sen benim evladým olamazsýn! " demiþ ve yol göstermiþti. Onun evladý nasýl olabilirdi ki zaten? Bir defa kucaðýna alýp sevmiþ miydi ki, þimdi sen benim oðlum olamazsýn diyordu? Hatta çocukken çoðu zaman, ailesinin onu yetimhaneden yada bir cami avlusundan evlat edindiðini düþünürdü. Yoksa insan kendi çocuðuna bu kadar soðuk davranamazdý. Kýyamazdý..

Bu düþünceler içinde yürürken, bir anda biriyle çarpýþmýþtý. Çarptýðý bir yanýnda eþi olan bir kadýndý ve yere düþmüþtü. Kadýnýn burnu kanýyordu. Þok olmuþtu. Eðilip yardým etmek istedi ama edemedi. Öylece bakakaldý. Durmadan ardý ardýna " Birþeyiniz varmý " diyordu. Kadýnýn kocasý paniklemiþ, karýsýný kaldýrmaya çalýþýyordu. Sayýklamalarý adamýn baðýrmasýyla son buldu. " Önüne bakmýyor musun yürürken? Ne biçim yürüyorsun lan sen! " Ýsteyerek yapmamýþtý ki, neden baðýrýyordu bu adam ona. Sinirlenmiþti. " Bilerek çarpmadým, karýný kaldýr al voltaný! " diye baðýrdý. Sözlerinin hemen ardýndanda burnuna bir yumruk yedi. Burnunun acýsýyla gözleri karardý. Cebindeki sustalýsýný çýkardý. Seri hareketlerle adamýn sýrtýna sokup çýkarmaya baþladý. Gözleri yerlere dökülen kanlarý bile görmüyordu. Heryer siyah beyazdý sanki. Fakat bu adam ona sebebsiz yere vurmuþtu, sinirlendirmiþti. Arkasýndan gelen feryatlar kulaðýný acýttý. Döndüðünde, burnu kanayan kadýn týrnaklarýyla yüzünü gözünü çiziyor, bir taraftanda " Caniii! " diye baðýrýyordu. Her yeri titriyordu, kadýný itelemeye çalýþýyor, fakat kadýn geri gelip tüm gücüyle tekrar ona saldýrýyordu. Yüzü kan içinde kalmýþ, yer yer sýzlýyordu. Býçaðýný geriye doðru çekip, hýzla kadýnýn karnýna sapladý. Sokak çýðlýklarla inledi. Býçaðýný çýkarýp tekrar sapladýðýnda, kadýn üzerine yýðýlmýþtý.

Kadýnla birlikte yere yýðýldý. Herþey otuz saniye içerisinde olup bitmiþti. Ýki insanýn canýna kýymýþ, onlarý hayattan men etmiþti. Baþýndan aþaðý kaynar sular boþaldý. Nasýl yaptýðýný, nasýl olduðunu bile anlayamamýþtý. Elleri hala titriyordu ve býçaðýda elinden býrakamamýþtý. Baþý zonkluyordu, iki insan öldürmüþtü. Bu kavga etmeye yada baþka birþeye benzemiyordu. Yüreði alev alev yanarken gözleri kadýna çarptý. Gözbebekleri büyüdü. " Hayýr hayýr " diyerek gözlerini sýmsýký kapattý. Gözlerini açmak istemiyor ve kadýnýn karnýnda ki þiþliði görmek istemiyordu. Gözkapaklarýný korkarak açtý, evet kadýn hamileydi..

Kulaklarý çýnlamaya baþladý. Herþey bulanýklaþtý. Zaman yavaþladý, yavaþladý ve durdu. Ýki kiþiyi öldürmenin verdiði buz gibi soðuðun etkisini henüz üzerinden atamamýþken daha büyük bir facia yaptýðýný anlamýþtý. Etraftan gelen uðultularýn arasýnda bir bebeðin aðlamasýný duyuyordu. Sanki kadýnýn karnýndan çýðlýklar geliyordu. " Amca neden!.. " Boðazý kurumuþtu, hýzla etraflarýnýnda toplanan kalabalýða, aptal aptal bakýyordu. O bir bebeði de öldürmüþtü. Henüz doðmamýþ bir yavrunun, salýncakta sallanma hakkýný elinden almýþtý. Hiç doðmayacak, hiç büyüyemeyecek, hiç parka kadar yarýþ yapamayacak ve asla salýncakta sallanamayacaktý. Þuursuzca kanlý ellerini yüzüne götürdü. Yüzünü kapattý, kimse görmemeliydi bu büyük utancýný. " Hayýýýr " diye bir feryat kopardý. Ama sesi çýkmýyordu. Tekrar baðýrdý, hayýr hiç kimse duymuyordu. Ellerini yüzünden çekti ve belirsiz hareketlerle gökyüzüne baktý. Gökyüzü bile kana bulanmýþtý. Bir kaç kuþ uçuyordu. Kanatlarýnýn her hareketini takip edebiliyordu. Öylesine yavaþ uçuyorlardý ki, sanki hayatý yavaþ çekimden yaþamaya baþlamýþtý. Doðmamýþ bir yavru ve mutluluklarýnýn gelmesini dörtgözle bekleyen bir ailenin ortasýndaydý. Diþlerinin takýrtýlarý arasýndan " Ýstemeden oldu " demek istedi. Fakat boðazýndan sadece hýrýltýlar çýkýyordu. Baþý dönüyor, halen kulaðýnda " Ben salýncakta sallanacaktým amca, neden!? " çýðlýklarý çýnlýyordu. Yüreði kanadý, kanadý, kanlar gözlerinden akmaya baþladý. Hýçkýrýklar eþliðinde, kendini kana bulanmýþ asfalta býraktý. Artýk hiç birþey hissetmiyordu. Zaten ondan sonrasýnýda hatýrlamýyordu..

Düþüncelerden sýyrýldý. Kalbi teklemeye baþlamýþ, her saniye vücuduna sancýlar saplanýyordu. Nefessiz kalmak o kadar kötüydü ki, gözlerini bile açamýyordu. Yavaþ yavaþ hareketsiz kalýyordu. Ah tekrar keþke çocuk olabilseydi ve bir ömür boyu salýncakta sallanabilseydi. Acýdan boðazýný artýk hissetmiyordu. Son bir kez ayaklarýný salladý ve hareketsiz kaldý. Birazdan daraðacýndan indirilecekti ve bir daha asla salýncakta sallanamayacaktý, çünkü artýk o bir cesetti...