Unutmaya çalýþýrken bize acý veren o kiþiyi, kalbimizi paramparça eden, yaþantýmýzdan bir anda yýllarýmýzý alýp götüren o hüzünlü olayý, bizlere hatýrlatacak her þeyden olabildiðince uzaklaþmak…yada tam tersine hergün, her saat yaþamak yine, yeniden , defalarca ve býktýrýrcasýna.
Unutmak istemi; sanki hatýrlamak istemediklerimizi, gönlümüze, aklýmýza, düþüncelerimize daha çok yaklaþtýrýr. Boðmaya, yok etmeye çalýþtýðýmýz, bir zamanlar bizi kötü bir þekilde etkileyen olaylar silsilesi ki; bu bir aþktan ayrýlýk, bir terk edilme,
varýmýzý, yoðumuzu, iþimizi kaybetme, yaþadýðýmýz ve ölümle burun buruna geldiðimiz kötü bir kaza veya sevdiðini ebediyen kaybetme olabilir; yakamýza öylesine sarýlmýþlar, beyin kývrýmlarýmýzýn arasýna öylesine yer etmiþlerdir ki…Tam unuttuðumuzu sanýp, rahatlayacaðýmýz anlarda, taptaze önümüze dikiliverirler, sanki dün yaþanmýþcasýna içimizi acýtýrlar, bir týrpan misali kazdýkça kazarlar.
Ýnsanoðlunun genel yapýsýdýr bu. Ýyi olaylarý, mutlu anýlarýmýzý kendiliðinden hak ettikleri yerde ve güzellikte titizlikle korurken; bize yaþamý çekilmez hale getiren, dayanma sýnýrlarýmýzý alabildiðine zorlayan tüm kötü anýlarýmýz biz unutmaya çalýþtýkça bizi yaralamaya, kabuk tutan yerlerimizi yine yeniden kanatmaya devam eder. Ýlginçtir ama gerçektir.
Kimbilir belki de kaçmak, o hatýralardan tamamen uzaklaþmak yerine onlarla iç içe
yaþayýp bir süre sonra kanýksamak bizi daha az yaralayacaktýr. Her an gözümüzün önünde duran eþyalarý düþünün bir kez. Sürekli etrafýmýzda olduklarý için bir süre sonra onlarýn orada olduklarýný fark etmeyiz bile. Peki ya düþüncelerimiz ve anýlarýmýzda öyle mi? Bilinçaltýmýz biz “unut” dedikçe aksine unutmayý rededer. Daha çok acýyý, o anýlarýn en ince detaylarýný tek tek önümüze serer. Dýþarýdaki bir yabancý misali, gözlerimizin önünden bir film þeridi geçer gibi geçer unutmak istediklerimiz.
Unutmak, unutabilmek gerçekten silmek mümkün mü acaba?
Bunun için en iyi ilaç zamandýr. Çünkü zaman hatýralarýmýz üzerinde bir nevi törpü görevi görür. Hem güzel ve tatlý anýlarýmýz, hemde kötü ve bizi derinden yaralayan hatýralarýmýz için ayný hýzla çalýþýr. Her geçen gün, her yitirilen dakika ve saatle beraber unutmaya olan yatkýnlýðýmýz artar. Ýþte bu nedenle deðil midir ki en güçlü aþklarýn zamana yenik düþmesi, evlilik tarihlerinin unutulmasý, yaptýðýmýz ilk dansýmýzýn partneri, bebeðimizin en güzel ve sevimli dakikalarý, ilk söylediði keyifli sözcükler, ilk araba kazamýz, ilk baþarýsýzlýðýmýz, öðrenciyken aldýðýmýz ilk kýrýk not, çocuðumuzun ilk adýmlarý, ilk hayal kýrýklýðýmýz…tatlý, acý tüm anýlarýmýz…
O halde unutmaya fazlaca çaba harcamadan zamana býrakalým tüm kötü hatýralarýmýzý. Öyle ki üzerinden yeterli zaman geçtiðinde ve gün gelip artýk hatýrlanamaz hale geldiðinde biz bile þaþýracaðýz buna. Nasýl olup da unuttuðumuza. Eskiden kalbimizi paramparça eden kötü anýlar dudaklarýmýzda naif bir tebessüm yaratacak sadece.
ZAMAN!
Haydi bekliyorum seni
Belki biraz sabýrsýzým ama
Öyle ihtiyacým var ki sana
Ve en çok da UNUTMAYA!!!

Sevgiyle kalýn.