I CAN’T STOP LOVÝNG YOU!
     Ve bundan sonrasý nasýl devam edecek? Nasýl sürecek bilmiyorum. Þu boþ sayfaya anlatabilecek miyim hissettiklerimi?
     Sanýrým anlatamayacaðým.
     Sanýrým ifade edemeyeceðim.
     Sanýrým....
     Hiçbir þey yetmiyor hiçbir þeye, ifadesizliðe, anlamsýzlýða.
     Sadece istiyorum ki...
     Sadece...
     Tut beni, sarýl bana, sarýl çýrpýnýþlarýma, sarýl inanmýþlýðýma, sarýl!
     Ve hissettir bana, benim her þeyden daha önemli olduðumu, hissettir baba, beni gerçekten istediðini...
     Anlat bana, sadece anlat bana.
     Umutsuzluða düþtüðümde, yüreðim korktuðunda, acýdýðýnda, çaresiz kaldýðýnda ve kendini yapayalnýz hissettiðinde deðil;
      Senin beni sevdiðini hissettiðim dakikalarda, umutla dop dolu olduðumu hissettiðim anlarýmda anlat.
     Anlat ki;
     Sevgine sevgim eklensin kuþkusuz, inanýr,
     Umuduma umut eklensin, senli zamanlarýma dair.
     Seni zorladýðýmda deðil, sen beni zorla anlatabilmek için.
     Neden ifade edebilmekte bu kadar uzaksýn bana? Neden anlatabilmekte bu kadar yabancýsýn? Neden bizden konuþacaðýmýz zamanlar da hep el oluyorsun bana? Neden?
     Neden o tertemiz gözlerinle yüreðime umutsuzluk ekliyorsun, kuþku ekliyorsun, yalnýzlýk ekliyorsun?
     Neden bana anlatmak gerekenlerin için geç kalýyorsun?
     Neden geç kalmýþlýk seni ürkütmüyor?
     Bir gün daha eriþiyor karanlýða, saat nerede ise beþ. Þimdi böyle mi olmalýydým, yalnýz mý kalmalýydým, çaresiz mi olmalýydým?
     Seni anlayamadýysam,
     Sen anlatmadýn! Anlatamadýn! ANLATMADIN