tanýmlar...
Gelgitler yaþanýyor yüreðimde, dur! demeyle durmuyor. Sustan anlamayan gözlerim gibi. Kal! demeyle kalýnmýyor, öl! deyince de ölmüyor içimdeki sevgililer ve ben suskunluðu yutkunuyorum.
Suskunluk; düþlerin yalnýzlýðý.
Gece eriyor gözlerimde, karýþýp gitsem diyorum karanlýða, nasýl olsa hep geceyim. Belki de gün ýþýðýna bakmalýyým artýk, kaybettiðim çocuk yüzümü bulurum bulutlarýn arasýnda. Sokak aralarýnda kalan kahkahalarýmý yitirmeliyim. Bu parçalanmýþlýk bu tutunamazlýk, bu kýrýlganlýk, neden yaþananlar tanýmlanamýyor, belki de dedikleri gibi hayat bir oyun ve þimdide oyunlarda mýzýkçýlýk yapma sýrasý.
Oyun; ortaya çýkmayanlar, gizlenenler
Bardaydýk. Önce hüzün inlemiþti kemandan. Romantizm sýký sýký sarýlmýþtý boynumuza, yinede ölüydü dokunuþlar. Bu ölümün ardýna gizlenen baþka bir þeyler vardý tanýmlanamayan.
Bardaydýk. Ýnsanlar sarhoþ bedenlerine sarýlýp aðlarken, yere düþen kadehlerde kýrýlýyordu düþler. Düþ kýrýlýr mýydý? Tanýmlana bilir miydi bir düþün kýrýlmasý.
Düþ; bastýrýlmýþ bir çýðlýk.
Önce seni aldýlar benden, sonra ben verdim kendimi tanýmlara, tanýmlarla yüzleþtikçe eriyordum. Ne gariptir ki, senin yokluðunda söylenmeyi bekleyen o kadar çok tanýmlar birikti ki içimde, sanki bütün aþýklar sözcülüðünü yapmamý ister gibi bakýyordu yüzüme. Ne zaman konuþma cesaretini kendimde bulsam, bir çocuk edasýnda geveliyor, tanýmlayamýyordum içimdekileri.
Ben bardan çýkarken yine bir ses duyuyorum, galiba bir düþ daha kýrýldý. Romantizmi unuttum içerde, dönüp alsam ne derler sonra... keþke senide içeride unutabilseydim. Koca bir yük kalkardý yüreðimden. Ben seni ne zaman unutsam, ispiyoncu anýlar var yerini söyleyen. Ne kadar da içsem kaybolamýyorum karanlýk sokaklarda. Keþke bedenimi de karanlýk bir sokak arasýnda unutabilsem.
Bir taným daha,
Unutmak; hatýralarýn eþkýyalýðý,
Gece eriyor gözlerimde, gözlerimi uykulara satmalýyým. Karþýlýðýnda senin olduðun bir rüya almalýyým. Yorumsuz, sade, yalnýzca senin olduðun bir rüya. Sabaha kadar seninle olurdum. Nasýl olsa uyandýðýmda ait olduðun yere geri dönerdin. Zaten hayat hiçbir zaman uyandýðým yerden baþlamadý. Her uyanýþýmda bir þeyler kopup gitmiþti benden.
Umut; gürültülü bir bekleyiþ.
Þairin bir sözü var; gün biter anýsý kalýr, aþk biter aðrýsý kalýr. Aþk aðrýsý; tanýmý nasýl yapýlabilir ki?
Ama güzel bir taným daha biliyorum,
Aþk; kendini bilmezlik.
Gün ýþýmýþ!
Oysa gün ýþýðýnýn bile ortaya çýkaramadýklarý var. Görünen kýsmým ve gizlenen... en çok gizlenen yaným sevdi seni. Hani bazý fotoðraflar vardýr yýrtýlýp atýlamayan, yaþamýn duvarýnda öylece asýlý kalan. Her gün gülümsüyor fotoðraflarýn, sen gülümsedikçe ben aðlýyorum. Terk ediliþlerin öcünü almak istercesine, terk ediyorum tüm sevgileri ve yalnýzlýðýmý sonsuza býrakýyorum. Zaman içinde kayboldukça korkuyorum.
Korku; parçalanmýþlýk.
Gidiþini; öylece, aslýnda öylesine, nereye varacaðýný bile düþünmeden izledim. Benden uzaklaþtýkça renkler soluyordu gözlerimde, yeni bir bedene bürünüyordum sanki, bardaki çalan keman bendim, benim iniltilerimdi þaraplarýn insan içmesine sebep olan.
Bedenim kendinden habersiz, sessiz ve öksüzce geçiyor sahte seviþmelerden. Geride piþmanlýk, yalandan söylenmiþ sözcüklerin piþkin bakýþlarý, aldanýþlar... bana kalansa piç bir yalnýzlýk!
Yalnýzlýk; mutsuzluðun sarýþýn metresi.
Hayatta ne çok tanýmlama var. en çokta yaþadýklarýna taným arayanlar... uyum içinde ezgileþen notalar gibi tanýmlandýkça anlam kazanýyor hayat.