O son geceydi...! Öyle uzatmýþtým iþte elimi..!
     Garip, yalnýz, biçare, umarsýz bir sessizliðe bürünmüþtü gece, bunca kalabalýðýn içinde. Aylardan Aralýktý. Nereden bilecektim ki Aralýk ayýnýn bu buz gibi ayaz gecesinde üzerine yýðýlýp kaldýðým bu kaldýrýmýn üzerinde, bir Aralýk gecesinde, buz kesen bedenimin soðuðunda, elimin öylece havada kimsesiz kalacaðýný.
     O son geceydi!
     Sessiz gece, kap kara çukur gözleri ile dört bir tarafýmdan beni izliyordu. Hissediyordum. Gecenin o soðuk soluðu ise yarý çýplak bedenime, burnumdan ciðerlerime, yüreðime, hatta oradan da öte ruhuma kadar doluyordu. Ne garip deðil mi? Yýldýzlar bile yarý berrak, üzgün, buruluyorlardý halime. Öylece kala kaldým bu virane sokaðýn kaldýrým taþlarý üzerinde. Bu mevsimde kaldýrým taþlarý ne kadar soðuk olur bilemezsiniz. Ve bilin ki eðer bu soðuk, karanlýk, Aralýk gecesinde gözlerimden Nisan yaðmurlarý boþalýyorsa sebebi aðrýyan, sessiz sessiz kanayan dizlerim deðil, o tüm ruhumu acýtarak sýzlayan yüreðimdi.
     Ve ben biliyordum ki bu ayaz gecede, yarý çýplak üþürken bedenim, neden soðuða, kara kuytu gözlü geceye, aþk yüzlü çocuk simasýnda ki bu boþluða inat burada, hala bu buz kesmiþ kaldýrým taþlarý üzerinde yýðýlýp kalmýþlýðýmý, bedenimin, ruhumun bu denli yorgun oluþunu ve gözlerimin havaya dikiliþini, bekleyiþini. Biliyordum. Biliyordum ki yaþama dair son bir umut sizi bekliyordum. Ne kadar zamandýr bekliyordum, bilmiyordum. Asýrlar mý olmuþu acaba? Çok...çok uzun bir zaman geçmiþti eminim. Her þey yerli yerindeydi. Ayaz, gece, boþluk. Ama siz gelmediniz. Anladým ki gelmeyecektiniz.
     Benim yaþamýmda vardý hep böyle zamanlar. Peki neden acýyordu bu kadar ruhum? Belki de...Evet, evet hiç el uzatmamýþtým en aciz zamanlarýmda. Sizin yaþamýnýzda da olmuþ muydu böyle zamanlar?Kendinizi sýcacýk evinize atana dek, neler yaþar, ne ýzdýraplar çekersiniz belli deðil. Hele de gözlerinizin ilk günaydýnlarýnda baþlarsa tüm bunlar, halka halka dizilir boðazýnýza tüm sözler, simalar, yazýlar, insanlar...Bir baþladý mý bitmek bilmez, sinsi yýlan gibi sokar, sokar, sokar da yine yine sokar... sonra yürek ezilir, ezilir, küçücük kalýr. Gözler dolar ama aðlayamaz, yazmak ister eller, titrer yazamaz, konuþmak ister dudaklar, derdini anlatamaz, burulur, burulurda konuþamaz.
     Sonra... Niceden sonra, o çýldýrtýcý aðrý da vurdu mu baþa, ilk damla süzülür yanaktan, sonra iki, sonra üç ve sonrasýnda sayabilmenin imkaný yoktur. Sessizlik bozulur, küçük hýçkýrýklar, derin nefes alýþlar baþlar. Sizinde hayatýnýzda böyle zamanlar olmuþ mudur? Týpký benim bu gecem gibi. En kötüsü de kendinizi atacak sýcacýk evinizin olmayýþýdýr her halde.
     O son geceydi!
     Saðýmda ki maðazanýn vitrininde tandým siyanoza girmiþ dudaklarýmý, daðýnýk saçlarýmý, kirli elbiselerimi, havada asýlý kalan elimi ve anladým kim olduðumu. Bin bir çýlgýnlýk geçti aklýmdan, gözlerimden bir Aralýk ayýnda Nisan yaðmurlarý dökülürken. Hayali belirdi o nalüks otelin balkonunun. Balkon...Gece...Boþluk...Boþluk...Boþluk... Aþk yüzlü çocuk simasýnda ki boþluk. Sizin beni görebilmeniz bu nalüks otelin beþinci katý ile – boþluk – kaldýrým taþlarý arasýnda sýnýrlýydý. Bir o kadar yakýndý sizin beni görebilmeniz. Kara kuytu gözlü geceye savurmam kadar yakýndý bedenimi. Soðuk olur biliyorum bu zamanda kaldýrým taþlarý. Peki ayaz beni o ruhuma iþleyen tüm kuvveti ile kucaklarmý dersiniz? Peki siz tutar mýsýnýz elimi?
     O son geceydi...!
     Ve ben bir o kadar yüreksizdim. Ne kaldýrým taþlarýnýn soðuðunu bildim boþluktan öte, ne ayaz beni o ruhuma iþleyen tüm kuvveti ile kucakladý, ne kara kuytu gözlü gece gördü, ne de o gece havada kalan bu evsiz, kimsesizin, benim elimi tutan olmadý.
     Tek bir þey býraktý kendini gecenin ayazýnda, aþk yüzlü çocuk simasýnda ki boþluða ve yok olup gitti siz gelmediðinizde. Elimi tutacaðýnýza olan inancým.
     O son geceydi...!
     O gece elim evsizliðini, kimsesizliðini anladý ve bir daha asla uzanmadý size doðru.