I.

Yürüyorum yollarýnda Ankara'nýn,
yetim kalmýþ sevdasýnýn hüznünü taþýyarak yüreðimde...
Sensiz olduðum her yerde ruhum kanýyor.

Yoksun,
sesin, sýcaklýðýn yok...
Bir çýkýþ yolu olabilseydi keþke daðlarýnýn ardýnda,
benim de yollarým kavuþurdu aydýnlýða.
Saymadým sen gideli kaç ay oldu,
takvimim 16 temmuz 2003'de takýlý kaldý...
Þimdi hasretinle dolu gönlüm,
sevmeler uzaktan...


II.

"Zaman en iyi ilaçtýr" derler.
Bilmem unutturur mu bana acýlarýmý ve senin
kumral gülüþler arasýndaki bakýþlarýný?
Unutturur mu bana seni bilmem,
zaman denilen dehliz?


III.

Zaman þimdi, doyasýya aðlama,
iyi-kötü demeden o günleri yad etme zamaný...
Senin için anlamsýz olan,
benim içinse o günleri savurma zamaný...

Müziðin sesini açmalý sonuna kadar,
gün ýþýðý engelini kaldýrýp
kýrmalý bütün aynalarý...

Olmuyor gülüm...
Gözlerinin kama gibi saplandýðý andan beri
kanýyor yüreðimin her bir yaný,
onmuyor gülüm...


IV.

Hiç aldýrmadan,
"hoþça kal," bile demeden
yüreðimin yarýsýný da yanýna alarak
ve beni sensizliðe mahkum ederek gittin...
Bu þehrin tüm yalnýzlýðýný býrakarak,
sensizliðin hüznünü yakama takarak gittin...

Gitti seninle beraber tüm güzellikler...
Þimdi þarkýlar hüsran dolu,
mevsimler hazan,
aðlýyor þiirler...
Kapandý yüreðim, gözlerim...
Siyah perdesi çekili yaþamýn,
ölümüne suskun dudaklarým, sebebi sensin...

Þimdi tüm yalnýzlýðý içimde bu þehrin,
içinde senin olmayýþýnýn hüznü...
Her gün biraz daha yaklaþmak ölüme
ve yabancýlaþmak biraz daha yaþama...
Koca bir þehri masallarla uykuya yatýrmak,
her sabah yeni bir güne hazýrlanmak sensiz...
Kolay mý sanýyorsun,
kolay mý sensiz olmak,
seni anlatmayan dizeleri sýralamak?


V.

Yalnýzca
senden kalanlarý yazýyorum;
sessizliðimi,
sensizliðimi,
bende kalan yarýmý...

Ama yine de þimdi sana;
-gel, demeyeceðim
sensiz anlamsýz yaþamalar,
ne de ben yaþýyorum...

Kaç ay geçti saymadým, kaç gün...
Kuru-sarý yapraklarý savurmak adýmlarla,
ince ince yaðan yaðmur altýnda ýslanmak
ve haykýrmak hasretini...

Her þey seni özlemek gibi...


VI.

Akþam serinliðinde yürüyorum bazen,
yanýmda akan onca insan kalabalýðýna raðmen
yalnýzlýk içinde...

Bu þehir ve bu yürek aðýr geliyor bana...
Yolculuða çýkmalý
veyahut kapanmalý bir yerlere...
Ama çare deðil bunlar, biliyorum.
Her þeye raðmen ayakta kalmak gerek,
gülümsemek;
umutla yarýnlara...