01.08.1997

ARDIM

Yüreðimden kopardým seni
Ve yerine yapay bir damar taktým
Bilsen nasýl bir acý veriyor
          Kanýyorum her gün parmak uçlarýmdan
Bu yüzyýl
     karmaþa
Sonra birbirimizi buluþumuz
Söz vermeler
     gözlerin
Canýmýza kýymalarý
     gözlerin
Kaçýþlarýmýz
     ve yeniden gözlerin
Öylesine uzaklar ki þimdi bu kýyýdan
ve bir mercanmýþçasýna
yakalayýp bir dalgayý
büyütüyorlar denizimdeki
     o sürgün adasýný
Adalar ki
adýný, korkumdan býraktýðým düzlük
ve gözümü kýrpmadan üzerine diktiðim o yanardað
ve yanardaðýn patlamasý
ve lavlar
ve ateþ
ve çýðlýk
     Gözlerin
ama hep gözlerin
Dönmeler için çok mu geç
Bazen zamana fark ettirmeden
     Takvimleri deðiþtirme isteðim çok mu çocuksu
Bu kent mi yalnýz olan
Yoksa biz mi
     biz;
iki eli tutuþamayanlar
Sen kimdin
ve neden hep gitmekten söz ederdin
Ellerinde sigara, çay
Ellerinde korkudan titreyiþinle
               kaçamak
     Gözlerin
veya gözlerin
Geç olduðunu baðýrýp durma kulaklarýma
Geç biliyorum
Bir çocuk avuntusu say beni
bir yaralý adam
bir þehir sürgünü
Aðlama
aðlamak yakýþmýyor gözlerine
Gözlerin ki
     iki beþtaþ taþý
     iki heyecanlý çocuðun
          o kara taþlarý buluþu
Gözlerin ki
     memelerin gibi
          bir yukarý
          bir aþaðý
Her þey için geç diyorsun
          geç olmasýna geç
ve yeni bir kente girmek kadar güç
     Yeni bir kente
     yeni sokaklara
     yeni sabah çaylarýna
Git
giderken gözlerini de götür
          Ve unut bu kenti
               beni
                Farzet ki
           bu sadece bir çocuk avuntusu….
                         -L-