DAÝMA AYAKTAYIM

Ýþte zirvedeyim þimdi. Öyle yüksek bir dað ki bu. Sarp yamaçlarýný çýkardý önüme , dik yokuþlarýný çýkamayayým diye. Rüzgarýný estirdi buz gibi. Üþüttü ; fakat donduramadý beni. Soðuðu içimdeki ateþi söndürmeye yetmedi. Bu öyle bir ateþ ki ; hani söndüreyim diye uðraþýrken , bilmeden körüklediðiniz türden. Estikçe alevlendi. Yanmaya devam etti artarak. Beni yaþama baðlayan ateþ bu.

Bana geçit vermeyen o dað þimdi ayaklarýmýn altýnda. Önümde diz çöküyor. Ellerimi açmýþým gökyüzüne doðru. Þükrediyorum beni yaþama baðlayan bu güce .

Bulutlar hemen yaný baþýmda. Rüzgar bile benimle mücadele etmekten yorulmuþ olmalý hafif hafif esiyor. Az önce beni yerden yere vurmaya çalýþan o deðil sanki. Ellerimi , yanaklarýmý öpüyor, ayaklarýma kapanýyor . Özür diler gibi benden ýlýk ýlýk sarýlýyor bana. Ona gülümsüyorum ve affediyorum. Çünkü o benim gücümü yeni öðreniyor.

Sarý , beyaz papatyalar, kýrmýzý gelincikler ve daha adýný sayamadýðým binlerce çeþit kýr çiçeði, güneþe doðru baþlarýný çevirmiþ kýsacýk ömürlerinin tadýný çýkarýyorlar. Harikulade kokularýný çekiyorum içime. Derken yaðmur baþlýyor inceden .Yapraklar çýðlýk çýðlýða oynaþýyor. Toprak susamýþ , çiçekler kurumak üzere. Her bir damlayý zevkle çekiyorlar içlerine. Renk geliyor yüzlerine.

Tam susuzluklarýný gidermenin sevinciyle bayram ederken , yaðmur þiddetini arttýrýyor yavaþça. Benimle mücadelesi henüz bitmemiþ anlaþýlan. Birden gökyüzü kararýyor, þimþekler çakýyor. Ben saklanýyorum bir kayanýn altýna ; fakat ya kýr çiçekleri, aðaçlar. Onlar hiçbir yere kaçamýyorlar. Sonra koruyamýyorum onlarý bu þiddetli yaðmurdan . Bazýlarý ölüyor.

Ben yine ayaktayým. Ve o da vazgeçiyor . Kara bulutlar geldikleri gibi gidiyorlar. Gülüyor ve el sallýyorum ardýndan. Beni ýslattý hepsi bu. Birazdan güneþ yine açýyor ve ben kuruyorum. Kalan çiçekler þimdi daha bir canlý .

Oysa ben sadece yaþamaya çalýþýyorum. Kimseyi incitmeden , kýrmadan.
Ne yaparsa yapsýn hayat ; ben daima ayaktayým.

Semra Þener
24/mayýs/2002