Gözlerine sýðýntý gözlerim;
kimsesiz ve yalnýz,
saklý yanlarýný gizleyen...

Bu þehrin duraklarýnda bekler sevdana hasret duruþlarým,
dudaklarýmda eskimeye yüz tutmuþ bir türkü, ayrýlýk...
Kimsesiz kýyametlerdir yokluðun
ve ölüm pusuda sokak aralarýnda...

Þimdi sen söyle bana yar; yokluðun kaç mevsim?

Bu deli yüreðim efelense de sevdana,
firari mutluluklarým;
aynalarda göremediðim suretime aðlýyorum,
çaresizim yar...

Oysa yüreðime öylesine masum bir sevda iþlemiþtim ki,
bilemedim yar,
bilemedim her yerde þerrin olduðunu...
Sabrýmý biliyorum gidiþlerine,
vefasýzlýðýndan.

Ah canýmdan öte can,
ölümle yittik ölümü yitirerek...
Gurbetim karýþtý mevsimlere...
Adresini yitirmiþ sokak gibiyim;
meçhule düþer adýmlarým
ve iki sokak ötede vurulur düþlerim.
Turnalarla göçmen sevdalara konaklarým, baharlar terkinde.

Mecazi anlamlarý yine üzerinde sözcüklerimin;
bir an olsun düþmez kirpiklerim uçlarýndan o bakýþlarýn,
sürgülü artýk yüreðim sevdalara...
Deðil mi ki adresimiz iki çýkmaz sokak,
deðil mi ki sevdamýz iki yokluk türküsü,
kapattým kapýlarýmý artýk hüzünlere...

Yaralý her þey, her þey yaralý,
sana sunamam yar;
acý dolu her yaným...
Yaralý her þey, yaralarým kendime...
Uzandým topraða,
yaný baþýmda bekler ecelim;
gece düþer yüreðime,
cebimde eylül,
sýðýnmalarým kendime...
Tutma artýk ellerimden yar,
acý bulaþýr ellerine...