Sorgular oldum iyiden iyiye yaþam denilen karmaþayý. Zaten iç hesaplaþmalarý yoðun, farkýndalýklarý sarsýcý bir insandým. Daha da yoðunlaþtým ölüm ve yaþam kavramlarýnýn sonsuz kardeþliðine. An geliyor –ki özleminin damarlarýmý yýrtýp, kalbimi durduracaðýný düþündüðüm dakikalar- bir harabenin asla eski haline gelmeyecek kýrýk bir taþý oluyorum. Buz gibi ölüm kokuyor hava. Kaným donuyor bitiþlerin sancýsýndan. Sensizliðe, ölüme, kendi içimde bir kimsesizliðe teslim oluyorum. Ýçimde volkanlar patlayýp,lavlar sýmsýcak acýlara dönüþüp yakarken, bana yakýþtýrýlmayan sessizliðimi kuþanýyorum. Paylaþmak, özümün parçalanmasýný anlatmak, Don Kiþot’un yeldeðirmenleriyle savaþý kadar çaresiz görünüyor gözüme. Kabuðuma çekilip kendime dönüyorum sessizce...

Ýnanýlmaz geliyor ama, sensizliðe raðmen sürüyor yaþam. Mevsimler kýsýr bir döngünün içinde ardarda gelip, katmasý gerekenleri evrene katýp çekiliyorlar yaþamýmdan. Ýlkbahar ilk defa bu kadar acýmasýzdý bu yýl. Seni, ruhumun yarýsýný, gözümün yaþýna bakmadan söktü aldý kollarýmdan. Yaz, sanki sen varmýþsýn gibi alevden elbisesini kuþanýp geldi sonra. Ve sonbaharda sýra. Zaten hiç þaþmazlar ki sýralarýný. Funda’nýn yüreðindeki yangýn onlarýn umurlarýnda mý?

Bilirsin günlük yaþarým ben. Aný yaþarým. Yaþadýðým günün tekrarý yok biliyorum. Daha da fazla dört elle sarýlmam gerektiðini öðrettin annem bana. Yapmak istediðim her þey için yarýnýn çok geç olabileceðini çok iyi biliyorum. Buz gibi ölüm kokan hastane odasý hep gözümün önünde. Anne sýcaklýðýna yakýþmayan, soðuyan bedenin...Açýlmayan gözlerin kabusum oluyor, kimi geceler. Ah annem, bak yazarken bile nasýl daðýlýyorum. Ruhum gibi kelimelerim de darmadaðýn.

Halbuki sana güzel þeyler de söylemek istiyordum. Hani o yumuk ellerinle “güzel” iþareti yaptýðýn (ne yazýk ki söyleyemediðin) günlerdeki gibiyim dýþ penceremde. Sevdiðin gibi giyiniyorum, yüzümde ve bedenimde renkler dansediyor. Alacalý ve ýþýltýlý bir aynada bakýyorum hala gözlerime. Oysa bir hüzün gizli pýrýltýlarýn tam göbeðinde. Bir ben görüyorum onu, bir de sen. Ama o hüzün pýrýltýsýnýn önderliðinde, kendi içinde akýp gidiyor yaþam denilen bilmece...

Ö – Z – L – E - M – E – K ...Bak bu kelimenin her harfine yalnýz sana dair anlamlar yükledim annem. Çaresizce özlemenin anlamýsýn. Bir tarafta yaþama delice tutkun yaným, bir tarafta sana kavuþmanýn özlemiyle yanýp tutuþan bir kadýn...Gülüþlerine kilitli düþlere uyanýyorum her hayalde. Biliyorum anne kokun yeniden dolacak ciðerlerime, göðsüne yaslanýp doya doya içime çekeceðim gönlümce. Biliyorum pamuk ellerine yeniden deðecek dudaklarým. Ben senin yavrunum. Canýndan kopan caným. Belirsiz bir zamanda, ama kavuþmalara yazgýlý bir mekanda geleceðim sana...Rahat uyu caným annem dualarýmla yoldaþ olduðum yeni dünyanda...