Temmuzdan kalan bir kaç anýyý
kaçak olarak baþkette sürüklediðim
ve adýný koyamadýðým karanlýk bir düþ: Erciþ.
Masamdaki fotoðrafýna bakýyorum da
akýl almaz bir düþe açýlýyor kapýlarým.

Gitsem uzaklara,
biriktirdikçe yüreðimde an'lar, dönsem
ve ince bir dilim düþse zamandan,
kýrýlan günün yorgunluðuna.

Aþsam benden içeri olan ben'i:
Ben ki, karþýlarým yine kendimi
indiðim her durakta.

Günler, aylar ve hatta yýllar
o soðuk sokaða varan bir sessizliktir þimdi;
korkak, ifadesi verilmeyen,
kimsesiz anýlardan ibaret.

An giriyor,
benden ayrýlýp yine bana eklenen yerde.
Bir tütün yapraðýna sarmalanan yalnýzlýklar vardýr;
her yalnýzlýk biraz da ölüm...

Yýllardýr bana eklenen
ve benimle birlikte çoðalan nedir?
Param parça olmuþ aynalardan topluyorum görüntümü;
Gürsöðüt'ün aðaçlarýndan,
Meram Baðlarý'ndan, lüle taþlarýndan,
Atkaracalar'dan,
yazýlmamýþ mektuplardan ve eðreti sevgilerden;
yitik bir yürek iþte.

Akþamýn keskin tarafý biraz da hüzün;
uçuk bir renk alýyor anýlar gitgide...
Gün doldu,
sessiz,
siyah-beyaz bir kareye sýkýþtýrýlmakta an'lar.

Kaçýnýlmasý imkansýz sokaklara düþüyor yüreðim.
Her þey orada iþte.
Orada iþte her þey.
Her þey temmuz bakýþlarýnýn derinliðinde...