Küskündüm gözlerine Ýstanbul’un, bir parça yalanla bakýyor diye… Nicedir yerli yerine koyamadýðým cümle öðelerim beni terk ettiler sandým. Öyle söyledi uzun kirpiklerini kýrpýþtýrarak Ýstanbul. Ýnandým, vazgeçtim baðýmlý olduðum yazýlarýmý yazmaktan. Kelimesiz geçti koca bir yaz. Bense, küskündüm gözlerine Ýstanbul’un, bir parça yalanla bakýyor diye…

Ne el ele indiðimiz Maçka yokuþu, ne vapura bindiðimiz Karaköy iskelesi ilhamým olabildi. Yasaklamýþtý Ýstanbul, güzelliðinden baþka yazacaðým ne varsa. Eylül mutlu, eylül bereketli, eylül ki yazýn en son demi. Doðanýn mavisi, beyazý yeþili… Arkamda býraktým güzelim tebessüm ediþini. Ucunu bucaðýný göremediðim bir fotoðraf karesiydi bu buruk mutluluk. Tek derdim oydu ki, küskündüm gözlerine Ýstanbul’un, bir parça yalanla bakýyor diye…

Bir kaybedilmeyesiye, varlýðýna dualar ettiðime yazarken satýrlarýmý bir bir, geçtiðim þehirleri, kasabalarý tanýk tuttum kendime. Bereket kokusu, toprak, kýzýla boyanmýþ otlar… Geçmiþ zamanla kol kola þimdiki zaman, karþýdan gülümserken gelecek zaman. Alacaðýn olsun Ýstanbul, yazdýrmadýn bana tek satýr bile, güzelliðinden baþka bir þey yazarým diye. Sen ucu bucaðý var bir þehirsin, bense sonsuzluðu taþýyorum içimde. Sen aþýklar taþýrsýn Taksim’de, Tarabya’da, Ýstiklal’de, bense sevgi büyütürüm mavimde, beyazýmda, bejimde… Küskündüm gözlerine Ýstanbul’un, bir parça yalanla bakýyor diye…

Bir eylül vedasý, koca bir yaz hatýrasý. Elde kalan ne varsa, sevdiðimindir yarýsý. Yumdu gözlerini uzun kirpikli Ýstanbul. “Haydi” dedi sonunda, “Þimdi bir vals baþlasýn!” Duymadým sözlerini. Ýzin vermedim bu defa sevdiðimi, kelimelerimi çalmasýna. Ne de ola nicedir tek bir þarkýsý vardý aklýmda, küskündüm gözlerine Ýstanbul’un bir parça yalanla bakýyor diye…