türkiye’de olan biten hiçbir þeyi ciddiye almýyorum. kendisine olduðundan fazla önem vehmeden insanlarý, içi boþ kurumlarý, deðeri olmayan unvanlarý. özetle hiçbir þeyi. beni bu sonuca çok basit gözlemler götürdü. ülkemizdeki kavþaklardan önemli bir kýsmýnýn neden sürekli karanlýkta kaldýðýný görüp; “bizim, milletçe zekamýz kavþaklarý aydýnlatmaya yetmiyor mu?” diye kendi kendime sordum. . sahip olduðumuz rejimin demokratik olmadýðýný bile bile “ülkede demokrasi varmýþ gibi. . ” yazýlar yazan, konuþmalar yapan insanlarýn algýlama özürlü olup olmadýklarýný merak ettim. tarihe çok meraklý olup da yakýn tarihimizi dahi bilmeyenlerin ukalalýklarýný dinlemekten usandým. cehalet, sýðlýk, ikiyüzlülük, aptallýk beni yýldýrdý. okuduðunu, dinlediðini anlamayan insanlarla karþýlaþmaktan býktým usandým. . üstelik bunlar bu ülkenin güzel insanlarýný aritmetik olarak ezecek yoðunluktalar. üstüne üstlük sayýlarý da geometrik olarak artýyor. . kendi kendime, bu toplumdaki sorunlardan rahatsýzlýk duyan insanlar muhakkak vardýr. onlar kendi deðerlerini savunmak için parmaklarýný kýpýrdatmýyorlarsa ben neden onlar için kavga edeyim… diye düþünmeye baþladým. hiçbir þeyi ciddiye almamaya baþladým. beni sadece birebir tanýdýklarýmýn baþýna gelenler ilgilendiriyor. tanýmadýklarým adýna kavga etmeyi, tanýmadýklarýma býrakýyorum. .