Hayatýn "tek mi çift mi" oynadýðý zamanlarda inadýna çift diye baðýrýrdým. "Tek" beni çok korkuturdu çünkü. Oysaki alýþmýþtým artýk tek olmaya, çoklar arasýnda. "Yalnýz insan" ne demektir? O an için etrafýna baktýðýnda kimseyi göremeyen mi, yoksa etrafýnda birileri olduðu halde onu baþka þeyler düþünmekten alýkoyacak bir gücün olmamasý mý? Ýþte yine yalnýzým... Var olduðu halde yoktan öteye geçemeyen insanlar kalabalýðýnda yine yalnýzým. Senin kimi düþündüðünden habersiz, kalabalýða inat, ben yine seni düþünüyorum. Ve ben yine yalnýzým.

Dünya'da savaþ çýðlýklarý atýlýrken, ben aylardýr içimde devam eden kendimin kendimle savaþýnda bir ateþkes imzalamalýydým artýk. Kazanan ayný zamanda kaybeden olacaktý çünkü bu savaþta. Yeni öðrenilen bir kelimeyi sýk tekrarlar gibi her seferinde kontrol ediyorum hayatýmý. Duygu ve düþüncelerimi doðru yerde mi kullanýyorum acaba? Yani doðru yerde doðru þeyleri mi düþünüyorum yoksa insanlar mý düþünülmek için yanlýþ zamandalar? Bazen “keþke düþünmesek, duygularýmýz olmasa” dediðimiz oluyordur mutlaka. Hemen bir cevap gelir “o zaman hayvandan ne farkýmýz kalýr?”. Her geçen gün sevmek, aþýk olmak, acýmak, umut etmek gibi duygularýmýz körelecekse varsýn kalmasýn bir farkýmýz. Zaten bu duygular köreldikçe bizler de birer hayvan gibi davranýyor olacaðýz. Anlayacaðýnýz kovulacaðýmýza istifa edelim.

Artýk geceleri yýldýzlara bakýp hayal kurmuyoruz; kendi kendimizle konuþmayý delilik sayýp, diðer insanlarla ise hiç konuþmuyoruz. Susuyoruz sustukça sýranýn bize geleceðini bile bile. Masada duran kitaplarla bile iletiþimimizin daha fazla olduðunu hiç fark etmeyiz. Biz dinlemekten sýkýlsak da onlar anlatmaktan sýkýlmaz, defalarca anlatýrlar. Öðrenciyken sevdiklerimizden daha fazla dokunuruz onlara. Öyle sadýktýrlar ki koyduðunuz yerde beklerler sizi saatlerce, günlerce, aylarca... Fakat insan öyle mi? Bugün yanýnýzdayken ertesi gün çok uzaklarda olabiliyor. Kitaplarýn sonunda “bitti”,”devam edecek” gibi yazýlar varken insanlar bazen bir “hoþça kal”ý çok görüyorlar, oysa mürekkepleri bile yoktur ki onlarýn bitsin. Elveda demek için çekilmesi gereken bir nefes lüzumsuz gelir onlara. Onlarýn elvedasý hep dönüp gitmek olmuþtur. “Bakarsam gidemem” derler adýna da iyi halden yýrtsýn diye. Önemli olan gözle bakmak deðildir ki zaten, yürekle bakmaktýr. Yürekle bakan zaten gitmez.

Terk ediliþle biten her aþkýn sonunda bir avunma duygusu gelir, yerleþir içimize. “baþkasýný bulurum”, ”zaten bana göre deðildi” gibi cümleler kurarýz kendi kendimize. Hiç emin olamayýz ama gerçekten böyle hissettiðimiz için mi yoksa kendimizi þartladýðýmýz için mi böyle düþünüyoruz. Artýk dost bildiðimiz geceler, güzel günleri hayal ettiðimiz geceler en büyük düþmanýmýz olmuþtur. Çünkü yalnýz kaldýðýmýz zamandýr geceler. Eskiden uyumadan önce bir süre düþünürken artýk düþündükten sonra bir süre uyursunuz. Yeni gün kapýdadýr ve eðer þanslýysanýz bir sonraki geceye kadar biraz olsun yalnýzlýðýnýzý alýr.

Hatýrlýyor musun en son ne zaman gecenin bir saati kalkýp bir þeyler yazmýþtým? Hem az da deðil uzunca bir þeyler. Hani o günün sabahý tartýþmýþtýk da çok kýzmýþtýk birbirimize. Ýçimdekileri o an sana söyleyemediðim için bir mektup yazmýþtým sana. Biraz olsun rahatlamak ve iyi uyumak içindi doðru. Bencillik yapmýþtým fakat gerçekten içimden geçenleri yazmýþtým. Peki ya þimdi neden yazýyorum? Senle kavga etmedim çünkü sen yoksun bile. Keþke olsaydýn da kavga ettiðimiz için yazýyor olsaydým. Ertesi gün hemen ayaklarýna kapanýr özür dilerdim. Ama yoksun... Bir daha hayatýmda olmayacaksýn da... Öyleyse neden uyumadým bu gece? Neden bunlarý yazýyorum? Soru iþareti ve üç noktayý bolca kullanmak için mi? Soru iþaretleriyle dolu bir yaþantýnýn üç noktayla biten cevaplarýný içimde taþýdýkça, içinde hep “neden” içeren sorular peþimi hiç býrakmayacak...