Çok eleþtirilmiþtir bin dokuz yüz seksen sonrasýnýn gençliði. Alýnlarýna sürülmedik leke, çalýnmadýk kara kalmamýþtýr. Zibididirler, yuppie’dirler, marka manyaðýdýrlar, politikayla ilgilenmezler, yurt sevgisinden yoksundurlar…uzayýp gider liste.
Acýmasýzca yazar, konuþur; eline kalemi alan, aðzýna mikrofon uzatýlan ya da bir sohbette sazý eline alan. Oysa sorulmamýþtýr tüm bu aðzý, kalemi güzel laf yapýp, yazý yazanlara: Onlara örnek olacak, onlara model olacak ne sundunuz ve önerdiniz?
Kocaman bir hiç’tir o anlý þanlý altmýþlar ve yetmiþlerden seksenlilere miras kalan. Ne saðdan ne de soldan doðru dürüst elle tutulur, gözle görülür diþe dokunur tek bir yaþam modeli yoktur, genç insanýn zihninde umudu besleyecek, kendine çeki düzen vermesine yardým edecek, hayata dair bir fikir edinip buna göre hayatýný sürdürecek.
Kendilerine olduðu kadar seksenlilere ve doksanlýlara karþý da acýmasýzdýrlar. “Hepsi mi?” diye sorulacak olursa “Evet!” dememek için insanýn kendini tutmasý gerekiyor. Ve tutuyorum. Ama sözümona liderlerinin, fikir babalarýnýn, þehylerinin deli saçmasý fikir, uygulama ve yaptýrýmlarý karþýsýnda susmayý, kaçmayý veya kayýtsýz kalmayý seçenleri de vicdanlarý ile baþ baþa býrakýyorum.
Seksenliler ve doksanlýlar da sütten çýkmýþ ak kaþýk deðil. Deðil ama daha içten, kiþiliklerine ;özgürlüklerine düþkün, toplumsal düzeyde olmasa da bireysel düzeyde isyankar ve tutarlýlar. Evet kiþiliklerine düþkünlükleri onlarý daha “bencil” ve hýrslý yapýyor ama bu onlarý “umutsuz” yaþamaktan alýkoyuyor. Deneyime açýklar, yeniliklerden korkmuyorlar, yaþamý bir tek renkten ibaret görmüyorlar. Ve daha çok okuyup düþünüyorlar. Onlarýn toplumu topyekün deðiþtirmek gibi birinci dereceden bir dertleri yok. Onlar Goethe gibi, Genç Werther’in acýlarýný çekiyorlar. Cinselliklerini sloganlarýn keskinliði arkasýnda deðil hatalar yapsalar da yaþamýn içinde tanýyorlar.
Bunca hay huyun arasýnda Hürriyet gazetesinde küçücük bir haber bana bunlarý düþündürtüp yazdýrtan.
Hatýrlar mýsýnýz bilmem. Aðrý’nýn (Türkiye’nin doðusunda bir vilayettir!) Doðubayazýt ilçesine baðlý kuþ uçmaz kervan geçmez ama Cumhuriyet’in sahibi olduðu Ortadirek Köyü (Ne anlamlý isim ama deðil mi?) Ýlköðretim Okulu’nda çýkan yangýnda öðrencilerini kurtarmaya çalýþýrken hayatlarýný kaybeden kahraman öðretmenlerimiz Aysun Kayalar ve Burçin Uysal’ý?
Gazete, bu iki öðretmenimiz anýsýna bu ay sonunda beþ bin kitaplýk bir kütüphane açýlacaðýný haber veriyor. Bir grubun öncülüðünde hazýrlanýyormuþ bu kütüphane: “Alternatif Hayat Dersleri” imiþ grubun adý.
Günümüzde Türkiye’yi yönetenler ve yönetmeye talip olanlar altmýþlarýn ve yetmiþlerin gençleri. Onlarýn “alternatif” kelimesiyle; saðcýsý solcusu fark etmeden baþlarý hiç hoþ deðil. Nedense, zat-ý muhteremler kendileri dýþýnda Türkiye’yi yönetecek bir alternatifleri olmadýðýný düþünme hastalýðýna yakalanmýþ durumdalar. Oysa sýrf “bir alternatiflerinin” var olabileceðini düþünmeleri bile onlara ve bu ülkeye ne kadar çok þey kazandýracak farkýnda deðiller.
Bu grubu kutluyorum. Aysun ve Burçin öðretmenlerin alternatif hayat konusunda bizlere; seksen sonrasý gençleri olmalarýna raðmen ne kadar büyük bir ders verdiklerini gösterdikleri için. Onlarý unutmadýklarý ve unutturmadýklarý için.
…
Her þeye raðmen umut verdikleri için.
Teþekkür ederim.