O bulutlu serin günler geldi iþte,bekliyordum ama istemeyerek.
Sonbahar.
Güzel sonbahar beraberinde hüzün deðil,büyük þehirde isen yorgunluk getiriyor.Yollar bitmez bir hal alýyor,her yeni gün dünün devamý deðil.Ayný gün farklý zamanlarda yaþanýyor sanki.Öyle duruyorum arabada,aslýnda sadece ben deðil ,hepbirlikte duruyoruz ama neden durduðumuzu bir türlü anlamýyoruz.Radyo melankolik þarkýlar çalarken gün batýyor Ýstanbulda.
Gökyüzü gri mavi,kuþlar göçüyor,önümde bir ahmak emniyet þeridinden önüme geçmeye çalýþýyor.Hak verilmez alýnýr,tabiki yol vermiyorum.Bunca karmaþanýn içinde yine gündüz düþleri zihnimde.
Yüzünü hatýrlamaya çalýþýyorum, Çok zor.O kadar zaman oldu ki.Keþke; keþke birden çýksan karþýma,günler birbirine karýþmasa artýk,sesini hiç unutmayacak kadar çok konuþsak seninle.
Ama düþerimde bile sadece bir silüetsin daha fazlasýný düþünemeyecek kadar zaman geçiremedim bile birlikte.
Dilek tutuyorum,sýradaki þarký için.Gün karardý.Bir on dakika içinde evde olurum sanýrým.Baðýra çaðýra þarký söylüyorum .Köþeyi döndüðümde dördüncü sigarada bitiyor,kontaðý kapatýyorum müzik susuyor.
O herþeyin deðiþeceði günü bekliyorum ,týpký müziðin sustuðu an gibi.