Yoksun... Her yerde seni arýyor gözlerim. Ama sen yoksun iþte! Kalbim yerinden çýkmak istiyor, çaresizce atýyor, yalnýz seni bekliyor. Ama dönmüyorsun! Ve bilmiyorsun nasýl sevildiðini. Seni kimsenin sevemeyeceði, kimseyi sevmediðim gibi sevdiðimi... Mutluluðunu isteyecek kadar deðil belki. Ama daha çok! Bu yüzden "Kal neredeysen. Ve mutlu ol." diyemiyorum sana. Diyemiyorum "Beni düþünme. Anýlarla zamaný savururum." Elimden sadece seni düþünmek, beklemek, özlemek ve sana aðlamak geliyor... Nefes alýyorum belki, ama aslýnda sensiz yaþayamýyorum.
   Yokluðuna alýþmaya çalýþmýyorum bile. Aþk þarkýlarý, en çok da bizim þarkýmýzý dinliyorum. Birden sözlerin geliyor kulaðýma, aþk dolu fýsýltýlarýn çýnlýyor kulaklarýmda... Tatlý bir melodi gibi. Müzik duyulmaz oluyor, sadece senin sesin kalýyor evin içinde. Kaybetmemeye çalýþýrcasýna kulak kabartýyorum. Ama birden susuyorsun. Ben yeniden duymaya çalýþtýkça uzaklaþýyor sesin sanki.
   Sonra gözlerimin önünde bir görüntü canlanýyor yavaþça. Bulanýk ilk baþta, sonra açýlýyor. Bembeyaz oluyor. Seni ilk kez gördüðüm güne dönüþüyor. Sen beyazlar içindeyken. Gözyaþlarýmýn arasýndan gülümsüyorum. Ama kalbim eziliyor... Paramparça duruyorum... O günden bugüne deðiþenleri gördükçe.
   Yapamýyorum sensiz iþte! Dayanamýyorum... Ansýzýn gelip, beni yeniden sevmeni istiyorum. Eskiyi istiyorum. Senli geleceði. Siyahlarýmýn gitmesini, beyazlarýmýn seninle dönmesini. Aslýnda sadece seni istiyorum. Baþka hiçbir þeyi. Yalnýz seni...