bir
eksi beþ
eksi yüz

sürme gözlerini geceye
bu gökyüzü
bu bulutlar
uzakta kalmalarý
uzaðýnda kalmalý hepsi;
yürümem, kahkahalarým

yalanlar atýyorum bir gün
bir gün
beþ gün
her gün
her gün susmam gereken yerlerde masallar dinliyorum kendimden

bir an bile susmuyor bu hikayelerim
ellerimi saklýyorum ceplerime
sürüp gidiyor þarkýlar
yalnýzlýða dokunuyor nefesim
her sabah günessiz uyanýyorum

arkamý dönüp gitmem
býrakmam yüzüstüne bu tersine býkkýnlýðý
birþeyler diyemeyiþimi
en derinde bir yerde
boþvermiþliðimi
defalarca boynubükük bir resmimi veriþimi gözlerime

sonra merhamet bozuntusu:
aksi
düskün
boz
periþan.
buralý deðilim
olamam

ben hep eksi bir eksi beþyüz eksi binbeþyüzüm
ben hep yabancý hep kayýp hep o eskiyen yüzüm