Dur bir dakika! Sana anlatacaklarým var:

Bugün yüzümü gökyüzüne çevirdiðimde içimden uçmak geldi yine. Lacivert bulutlarýn üzerine çýkma özlemim eskisi gibi tekrarlandý aklýmda. Attýðým her adým düz bir yolda ileriye deðil de gökyüzünün ters istikametine götürüyordu beni. Ýþte orasý neresiyse.

Bu sabah yürüyüþlerime hep yalnýz çýktýðým halde tek baþýma olamýyorum, biliyorsun. Birisi var yanýmda. Kimliði meçhul, baþkalarýna anlatsam benden ”delidir” diye bahsettirebilecek bir dost.

Bulutlarin kalýnlýðýný, sertliðini bu dostuma anlattým. Gulumsedi sessizce. Bulutlarýn aksine, alabildiðine yumuþak bir tebessüm býraktý gözlerime. Sonra baþý yerde, yoldaki taþ kýrýklarýný sayar gibi mýrýl mýrýl sustu.

Elimden gelse, yakalar kollarýndan, kendime çevirirdim orta yerinde yolun.

”Bana bak!” derdim. Bakardi.

”Bos ver... Gidebilirsin.” Der miydim?

----------------------------

Boþ ver... Gidebilirsin.
Anlatacaklarým bu kadar.