Çocukluðumdaki vazgeçilmezlerimin hiç biri kalmamýþ artýk hayatýmda.
Meðer ne kadar da deðiþmiþim farkýnda olmadan.
Hiç yorulmadan koþup oynadýðým çakýl taþlý sokak artýk çivi gibi batýyor ayaklarýma.
Çok sevdiðim çilek reçeli eski tadýný vermez olmuþ bana.
Ah o karakýþlarda küçücük evlerin saçaklarýndan sarkan buzlarýn tadýný
en pembe en parlak þekerler vermezdi o zamanlar.
Artýk ne sarkan buzlar var nede küçücük evlerden eser sokaðýmýzda
Ev üstüne ev kurmuþ insanlar. Kimse kimseyi tanýmaz olmuþ zamanla…
Öylemiydi eskiden pamuk ninemiz vardý bizim, sokaða çýktýðýmýzda bonbon
þekerleri daðýtan
En yakýn arkadaþým vardý, üç tekerlekli bisikleti olan
Pabuçlarým vardý kýrmýzý rugan… Onlarca tokam lüle lüle saçlarýmda duran
Leblebi tozu, Mehmet amcanýn küçük dükkânýnda satýlan…
Her çarþamba akþamüstü uðrayan, elma þekerci adam
Camdan misketlerim teker teker yuvarlanan
Kolunu kopardýðým zenci bebeðim tozlu sandýðýn en dibinde saklanan.
Bankadan hediye edilen kurþun asker kumbaram içi para dolan.
Okul önlüðüm simsiyah kocaman
Ýlk süt diþim, yenisi gelsin diye tavana atýlan
Doðum günü pastam, rengârenk mumlarý yanan.
Bir kaç siyah beyaz fotoðraf, abimin sünnetinden kalan.
Þimdi nerde bunlar? Nasýlda deðiþiyor zaman. Nasýl özleniyor anýlar
Hiç yaþamadým diyen var mý aranýzda? Mutlaka bir þeyler vardýr hayatýnýzdan
Ben bu sokak bu cadde üzerinde koþturmamýþ mýydým hayallerimi
Zamanýn nasýlda çabuk çabuk geçmesini isterdim
Sanki zamanýn ötesinde bir bekleyenim vardý
Artýk büyüdüm!
Anýlarýmda kaldý yaþananlar. Özlemlerimde, hasretlerimde kaldý…
Þimdi deseler ki;
Tekrar çocuk olur muydun?
Asla…
Benim yaþadýðým güzellikleri yitirdi dünya!
26.Ekim.2004 Gönül Sevinç