Bir sonbahardý, aðaçtan düþmüþ bir yapraktý.Sararýp solacaðýný bile bile yanýma aldým SENi. Keþke aðacýna yeniden asabilseydim oysa...

     Baþka yazlar, baþka kýþlar yaþadým SENle. Her mevsimi farklý yaþatan, insaný baþkalaþtýran belki de baþkaldýrandýn. Eksik yaným yani tamamlayandýn. Tek hatamýz kurallarý bilip de hiçe saymamýzdý. Belki de kuralsýzlýðý seçip bu kadar þeffaf olmamalýydýk birbirimize. Þimdilerde, yaþamýmý çok sorguluyorum ve bir tarih kitabýna benzetiyorum. S.Ö. ve S.S. diye bahsediyorum, dostlarýmla hikayemi paylaþýrken. Tarihte her þeyin bir miladý var ya benim ki de Senmiþsin iþte...

     Yazdý gidiþin, yazdýn giderken; konuþamadýk bir türlü konuþmadýn, konuþmadým tek kelime. Kalkýp gittim öylece. Hiç kimsenin alkýþlamadýðý iki büyük tiyatrocu gibi... Hep kahkahalarýmýz çýnlarken, dram bitti her güzel oyun gibi...Yazdý gidiþin, yazdýn giderken, belki yazým ama yazýk...

     Ne ben Mecnun’um ne de SEN Leyla, peki seneler geçmesine raðmen neden kalbimdeki bu yara? Neden hala kalbim Yar’ a?... Hayalle gerçek arasýyým, delilik ve akýl, yanan ve yakan, sevda ve SENsizlik... Ya siyahým ya beyaz diyen BEN fazlasýyla griyim þimdilerde. Oysa bilirsin hiç sevmem biraz ondan biraz bundan deyip ortalarda durmayý. Ýki arada bir SENdeyim hala...

     Ve SEN sadece 2. tekil kiþisin artýk yazýlarýmda. SEN diye yandýðýma SEN diye yazdýðýma bakma. BEN, kelimeleri kafiyeleþtirmeye, kafiyeleþtirip anlamlandýrmaya, anlamlandýrýp anlatmaya çabalayan bir serseri; SEN, sadece 2. tekil kiþisin sevgili...