Akþamý kes biraz...
Kanasýn barlar, pavyonlar.
Ölmesine izin verme!
Gecelerin içi boþalýrken / baðýrsýn
Kocaman adamlar / sýkýþtýrdýklarý hayatlarýnda /
Ademoðlunun zehirli tarihini.

Ellerinden izmaritler düþüyor / sona yaklaþmýþken /
Ýçtiðin sigaralarýn sayýsýný unutman gerekli artýk.
Artýk gereksiz olan her þeyi yýrtýp atmalýsýn aslýnda
Bakmadan kül tablalarýna.

Ýzmir’in karanlýk bir sokaðýnda bilinmedik bir ateþ düþüyor
Kaldýrýmlara.
Ýstanbul, kardeþine sesleniyor:
‘Özenme sen bana... Ben bir taraftan yakar yýkar,
öbür taraftan eser coþarým... Ben geçmiþi külhanbeylerinden deðil,
esasýnda Kostantina’nýn saklý surlarýndan öðrendim. O sýrlar saklý kaldýkça bende,
adým anýlacaktýr her yerde... Belki de bu yüzden özenme sen bana, kardeþim, Ýzmir’im...’

Ýzmir susar, gözlerinde gebe kalmýþ rüzgarlarý taþýr...

Þimdi nasýl hissetmeli adam,
Dudaðýndaki sigarasý dökülürken rüzgarda /
Kelimelere vururken kadehiyle / bir barda ?

Uyanmak gerçeðe / þeffaf bir perdeyle /
Dondurulmuþ yaþam üniteleriyle devam etmek /
Ve de suni nefeslerle hayat bulmak yeniden ;
Yýrtýk bir afiþin kenarýnda ölümlülüðünü görmekle paralel
Gidiyor bu þehirde.

Þimdi nasýl hissetmeli kadýn,
Gözlerinde yorgun gün çiçekleriyle /
Kelimelere vururken kadehiyle / yabancý bir evde ?