Gece… Ve alelade yalnýzlýk tik taklarý…

Bir tütsünün yoðun kokusunun buðuladýðý odamda bir baþýma. Ýnsanlar çoktan dalmýþ olmalý rüyalara. Bense gerçeðin ta kendisinin içinde bir rüyada. Yalnýzlýðým duruyor tam karþýmda. Uzun kirpikli siyah gözleriyle bakýyor gözlerimin içine, aðlayacak mýyým diye. Hayýr, bu gece aðlamak istemiyorum. Bu gece tam bir sükun olsun istiyorum. Tek kelime edilmesin, tek damla yaþ dökülmesin. Ve hiç kimse bana bu gecenin sebebini sormasýn…

Tütsünün dumanýný her dakika daha çok çekerken içime, sürekli ayný melodiler dolduruyor odanýn her bir hücresini. Notalar deðiþiyor. Ýsyanlarým ayný. Yalnýzlýðýmýn da pek keyfi yok bu gece. Bir süre güzel gözlerini kapayýp düþünüyor kendince. Elleri çenesinde. Onu izliyorum. Sonsuza kadar en sadýk dostum olduðunu bildiðimden dokunuyorum uzun kirpiklerine. Açýyor gözlerini, gülümsüyor içtenliðiyle. Bakýþýyoruz bir süre. Derin bir nefes çekip aralýyorum odamýn perdesini. Bilmediðim, tanýmadýðým binlerce insanýn uykularýyla sarmaþ dolaþ olduðu bir gece. Ve yalnýzlýðýmýn þarkýda eþlik ettiði birkaç hece…

Hüznün sakin kokusu sinmiþ bu gece içimde bir yere. Tütsü ne kadar yoðun bir karmaþayla harmanlasa da odayý, o hüznün kokusu çýkageliyor bir yerlerden. Balýkçýlarýn olduðu bir tablo duvarda, masada bir kol saati, yerde yerleri karýþmýþ dergiler. Neyin nerde olduðu ne zamandýr o kadar bilinmeyen bir denklem ki zaten…

Ve birden bakakalýyorum. Yalnýzlýðýmýn gözlerinden aþaðý bir inci damlasý düþüyor. O güzel siyah, uzun kirpikli gözlerden inen bembeyaz bir inci tanesi, ýþýltýlý… Bakýyorum. Utanýyor, kaldýramýyor baþýný bir süre yerden yalnýzlýðým. Neden sonra pamuk gibi elleriyle siliyor gözlerini. “Tütsüden”, diyor, “dumaný yakmýþ olmalý gözlerimi…” Nedense inanmýyorum. Ellerinden tutup kendime çekiyorum ve kucaklýyorum yalnýzlýðýmý. Baþýný omzuma koyup, “Ne kadar YALNIZIZ, deðil mi?” diyor bu defa. Kafamda bir yanýt arýyorum. Biraz daha sýký sarýyorum yalnýzlýðýmý. Ayný þarký bir daha baþa dönerken uzaklaþýyoruz birbirimizden. “Hayýr”, diyorum bu kez ben… “Yalnýzlýðýn ta kendisi sensin ve asla bir baþýmýza kalmayýz senle ben birlikteyken…” Gülümsüyor bir kez daha. Binlerce insanýn uyuduðu, þehrin çok katlý evlerine bakýyoruz pencereden. Gece mavisi yokluklarý çekiyoruz ciðerlerimize içten içe. Sonsuz bir dostluðun sevindirici mi yoksa üzücü mü olduðunu anlayamadýðým temellerini saðlamlaþtýrdýðýmýz odanýn duvarýndaki saat, yolun sonuna bir saat daha yaklaþtýðýmýzý anýmsatýyor gecenin içinde. Omzuma elini atýyor yalnýzlýðým, “Merak etme”, diyor bütün masum iyi niyetiyle, “Bütün üzüntüleri ezip yok ederiz biz seninle BÝRLÝKTE…”

Birlikte… Yalnýzlýk ve ben… Bir baþýnalýklar darmadaðýn odanýn dört bir yerinde… Dostluk… Yalnýzlýkla hem de… Gece… Uzun kirpikli siyah gözler… Tütsü… Þehir…

Hiç bitmeyecek gibi bir gece bu gece.
Yarýn gece…
Sonraki gece…

Ve virgülleri yalnýzlýðýmla sarmaþ dolaþ fotoðraflarýmýn… Yorgunum, yanýndayým. Sarýl bana yalnýzlýðým…