Gitmelere dayanamýyorum...Yolcu etmelere...Vedalara...Her gidenin, benden bir þeyler alýp gittiðini düþünüyorum...Otobüs terminalleri, tren istasyonlarý, hava alanlarý inanýlmaz hüzünler düþürüyor yüreðime... Caným acýyor; sallanan bir mendil, sarýlan eller, akan gözyaþlarý gördükçe...

Oysa ne duyarsýz biriydim ben bu konuda... O kavak yellerinin estiði, deliþmen çaðlarýmda... Alýp baþýmý gitmek isterdim bir yerlere... Bedenim gitmese, ruhum dolaþýrdý diyar diyar. Olmadý, düþlerim kanatlanýp uçardý...
Bütün þehirler, bütün ülkeler benimdi sanki... Özgür olabilmem için, kendimi bulabilmem için gitmem gerekti...

Ve neredeyse, bugüne kadar yaþadýðým ömrün yarýsý gitmelerle geçti... Uðurlanan hep ben oldum... Ardýndan mendil sallanan, gözyaþý dökülen...
"Güle güle git, güle güle gel!.." denilen.

Annem, gitmeme yarým saat kala hazýrlardý bir kova suyu ardýmdan dökmek için... Onu kapýnýn önüne koymadan içi rahat etmezdi... Mutlaka ama mutlaka yerine getirilmesi gereken bir törendi bu O'nun için... Son saniyesine kadar koþuþturur: "Bir þey unutmadýn ya?.. Bak, paran bitmeye yakýn bizi aramayý ihmal etme. Sonra zor durumda kalýrsýn..." diye sýký sýký tembih ederdi...
Babam da, annem de vedalaþýrken boynuma sarýlýr, uzun uzun koklarlardý beni. Kokum ben gelinceye kadar hep burunlarýnda kalýrdý...

Elimde yalnýzca küçük bir valizim olsun isterdim her gidiþlerde...Ama ne mümkün!.. Aðýr aðýr koliler taþýdým. Herbiri annemin kendi elleriyle hazýrladýðý aðýr aðýr koliler... Neler yoktu ki içlerinde: Pastalar, börekler, reçeller, kuru yemiþler, haberim olmadan alýnmýþ giysiler, örülmüþ kazaklar...

Oflaya puflaya, kýza kýza, söylene söylene taþýrdým onlarý... Ne gerek vardý bütün bunlara... Hem ben baþýmýn çaresine bakabilirdim!.. Artýk bir yetiþkindim... Düþünmesinler beni bu kadar, merak da etmesinler!.. Ama onlar vaz geçmediler... Ne öðrenciliðim süresince, ne iþe baþladýðým zaman...Hep düþündüler, merak ettiler: Aç mýyým, açýkta mýyým, param var mý, saðlýðým yerinde mi?

Gidiþlerimde hüzne boðulan ev, dönüþlerimde þenlenirdi... Haber vermesem bile, annem geldiðimi anlardý. Nasýl olduðunu bilmiyorum ama anlardý. Bir gün bile kapýyý çaldýrmadý bana... Hep pencerenin önünde beni beklerken buldum O'nu... Gelmiþtim ya artýk, en sevdiðim yemekler piþirilir, bir dediðim iki edilmezdi... Edilmezdi ama, bedenime bile dar gelen ruhum, doðduðum þehre sýðmazdý bir süre sonra... Gitmeyi özlerdim. Özgür olmayý. Kendimle baþ baþa kalmayý... Ve arkamda öylece býrakýp giderdim onlarý... Bilirdim ki onlar hiçbir yere gitmeyecekler ve hep beni bekleyecekler... GÝTMEK BENÝM HAKKIMDI KALMAKSA ONLARIN...

Ama öyle olmadý!.. Ansýzýn sessizce, ardý sýra gittiler dönülmez bir yolculuða... Haber bile vermediler bana!.. Bilsem uzun uzun koklamaz mýydým onlarý?... Dönüþleri gidiþlerden çok özlemez miydim?... Bilemedim iþte!..

GÝTMELERE DAYANAMIYORUM ARTIK... YOLCU ETMELERE... VEDALARA... HER GÝDENÝN BENDEN BÝR ÞEYLER ALIP GÝTTÝÐÝNÝ DÜÞÜNÜYORUM...

Ahmet B.çulhacý