Top mermileri ile biçiyorlardý tepelerde ne var ne yoksa. Kelebeklerin bile hayatlarý gözlerinin önünden film þeridi gibi geçmiþti.
Hertaraftaki insanlarýn gözlerine baktýðýmda hayatýn ne demek olduðu ve ne demek olmadýðý sorusu vardý bazýlarýnda, bazýlarýnda ise karþý konulamaz hýrs, öfke.

Neye karþýydý bunlar? Ne içindi daha hayatlarýnýn en verimli çaðlarýnda insanlarý topraðýn üzerine cansýz olarak düþürecek, metrekareye altý bin kurþun attýracak, bir tepeye yüzlerce, binlerce top mermisi savurtturacak, kurþunlarý havada çarpýþtýracak?

Bir toprak parçasý mý?

Hayýr hayýr, olamaz. Kocaman dünyamýzda küçücük bir toprak parçasý için açmamýþ çiçekler topraktan sökülemez.

Cevabý var mý? Ben de hala yok.

Cevabý yok ama gördüðüm en önemli þey; insanýn ve toplumlarýn, hakkýný ne olursa olsun savunduðunda, yapmak istediðini tüm benliði ile, tüm kaslarý ile, tüm vücudu ile yaptýðýnda nelere kadir bir kuvvette sahip olduðunu.

Ama acýyý, gözyaþýný, evlat sevgisini, kardeþ özlemini, aile ocaðýnýn sýcaklýðýný…
vatan sevgisini de gördüm.
Daðlarý bir kýlýçla deviren insanlarý, aþ olarak ümitlerini, inançlarýný, sevgilerini kullanan insanlarý..

Ýþte bu yüzden Çanakkale Destaný önemlidir. Çünkü orada sadece bir savaþ olmamýþtýr. Orada, insanoðlunun acizliðini gösteren tarihin en kara ayný zamanda en parlak sayfalarýndan biri yazýlmýþtýr.