Bugün itibari ile (10.12.2004) Ayþegül Hnm’ýn Öykü kategorisindeki yazýlarý 13 (onüç) adet. Bunlarýn daðýlýmý ise þu þekilde:

Aný…3 adet
Deneysel…3 adet
Fantastik…2 adet
Bilim Kurgu…2 adet
Modern… 1 adet
Beklenmedik…1 adet
Sevgi ve Arkadaþlýk…1 adet

Yazýlarýna yapýlan yorum: 0

Peki Ayþegül Engin kimdir?

Hiçbir fikrim yok. Adýnýn Ayþegül olduðundan öte.. Bunu belirtmemin iki sebebi var. Birincisi, bu yazýmý olur da biri okursa Ayþegül Ergin’i tanýdýðýmý düþünebilir, ya da bir arkadaþlýðýmýz olduðunu… Yoksa insan tanýmadýðý birinin yazdýðý öyküleri okuyup – hadi okudu – bir de niye üzerine kendince bir deðerlendirme yazýsý yazsýn ki; hele bahsettiðimiz bu insan ünlü veya hatýrý sayýlýr bir yazar deðilse? Ýþte bu sorunun cevabý tam da benim yukarda Ayþegül Ergin’i tanýmadýðýmý belirtmemdeki ikinci sebeptir: Yazý kývamýnda ise ilgiyi ve özeni hak eder.

Aslýnda son noktanýn arkasýna sýkýþtýrdýðým beylik cümle ile anlatmak istediðimi pek net ifade edemedim. Belki bu bendeki kendime okuma disiplini kazandýrma gayreti…

Peki Ayþegül Engin’i nasýl keþfettim?

Keþif, burada pek aðdalý ve iddalý durdu biliyorum! Fakat öyle hissediyorsam, bunu sizden saklamaya ne gerek var?

Tesadüfen.. Evet, evet..tamamen tesadüfen keþfettim kendilerini. Ýlk okuduðum yazýsý Bir Oyun Denemesi idi. Ne zamandýr oyun okumamýþtým. Hemen daldým. Yazýyý kaðýda döktüm (zira ekran karþýsýnda yazý yazmak ne kadar kolay ve hoþuma gitse de, bir yazýyý ekrandan okumak o kadar zulum geliyor) ve yolda eve giderken okudum.

Çok beðendim oyunu. Oyunun altýnda kendini anlattýðý bölümdeki samimiyeti görünce, tüm yazýlarýný okumalýyým dedim. Ama doðruyu söylemek gerekirse sadece öykülerini okuyabildim. Denemelerini okumak için sabýrsýzlanýyorum. Þu an bile internete tekrar baðlanýp denemelerini de kaðýda döksem mi acaba diye düþünüyorum. Off, daha eve gideceðim. Yok en iyi bu yazýyý bitirmek, baðlanýp izedebiyat’a göndermek ve hiç oyalanmadan iþi terk etmek. Saat 22:18 ve ben daha gidip yarýnki maçlarýn genel bir deðerlendirmesini yapacaðým, sonra da kallavi bir “iddaa” kuponu dolduracaðým. Ayrýca “iddia” deðil midir doðrusu?

Neyse, ben yine Ayþegül Ergin’e döneyim. Zaten bendeki en büyük eksiklik bu, tali yollara sapmaya bayýlýrým; yap deðerlendirmeni kalk git. Yok! Þöyle bir konuyu daðýtmadan vallahi olmaz. Maazallah ben bir roman yazmaya baþlasam korku diye baþlar, mizaha dalar, drama bir merhaba der ve þiirle bitiririm. Hepsinde ehil olduðumdan deðil, hiçbirinde ehil olmadýðýmdan….

Peki Ayþegül Engin ne anlatýyor?

Ýçindeki muzipliði anlatýyor Ayþegül Engin (bundan sonra kýsaca A.E) , afacan ve zeki bir çozuða hüzün ile ekürisi yalnýzlýðý katýn, iþte size A.E. Ýsterseniz bunu A.E’ye sorun, inkar edecektir çok samimi deðilseniz. Hep yaptýðý gibi (ya da yaptýðýný zannettiði gibi) saklayacaktýr yastýðýnýn altýna. Oysa zaman ilerliyor ve A.E bunu çok derinlerinde hissediyor. Üzülmeyin A.E, yalnýz deðilsiniz dersem, çok mu sýradanlaþýrým. Ya öyleysem…

Peki A.E nasýl anlatýyor?

Düz yazýyla. Geyik yapmýyorum, gerçekten nokta atýþlar yapýyor. Türk dilinin en vurucu örnekleri keskin, kýsa ve dümdüz ilerleyenlerdir. Bknz: Yaþar Kemal. Peh, bunu okuyan sizlerde sanacaksýnýz ki Yaþar Kemal’i çok iyi tahlil edebilecek kadar okumuþluðum vardýr. Yalan. Yok öyle bir þey. Okuduðum tek kitabý Aðrý Daðý Efsanesi’dir….(en ince kitabý)

Peki A.E hangi yollara baþvuruyor?

Kiþileþtirme en sevdiði oyun A.E’nin. Eðer siz de bir silgi ile kalemin, kalemtraþ ile çöp kovasýnýn diyaloglarýný merak ediyorsanýz A.E de aradýðýnýzý bulabilirsiniz. Hele bir de tablolarýn kapýþmasý ve “ahmet”i okursanýz kendinizi þanslý hissedin, zira ben öyle yaptým.

Ne oldu biliyor musunuz? Bildik bir kadýn öyküsünü girizgahýnda A.E þöyle diyor: “…bu öyküyü sanki gözlerinizin önünde birebir canlanýyormuþ da siz elinizde bir içecekle, keyifle ve merakla izliyormuþsunuz gibi kurgulamak niyetindeyim…bunu yapmaya çalýþýrken saçmalarsam, beni hoþ görmeyin…” Ve ben bu cümleyi okurken – affýnýza sýðýnarak söylüyorum – yüznumarada büyük abdestimi alýyordum. Eminim A.E bu kadarýný kurgulamamýþtý. Aslýnda biliyorum bu çok züppece, helada bir þey okumak; ne yani “kahretsin o kadar çok seviyorum ki okumayý, iþyerinde helada bile okuyorum mu?” demek oluyor bu? Böyle gözüksede inanýn deðil. Sadece bazen çýkmam uzun sürüyor ( zaman zaman herkesin baþýna gelmez mi bu? ) ve caným sýkýlýyor. Þimdi aranýzda “Türk’ün aklý..” diyenler çýkabilir. Haklýdýrlar efendim…


A.E’nin en sevdiði þeylerden biri de kedilerdir. Kendisi doðuludur. Bir kýna gecesinde hiç istememesine raðmen benim memleketimin bir havasý çaldýðýnda oynamýþlýðý bile vardýr. Bazen kendini “sevim” in yerine koyar ve hala yazýyor olduðunu görür. Muziptir, mizah gücü geliþmiþtir ve bu yönü geliþmemiþleri pek sevmez (bknz: sevim’in dilek’e bakýþlarýna)

Zaman zaman küçük dil yanlýþlarý yapar, iki adama bahçelerden “özenle” çiçek yoldurur, yada uzay gemisinin “dýþa açýlan” penceresi vardýr; ama bunlar benim gibi kýskançlarýn haricindeki hüsn-ü niyetliler tarafýndan pek fark edilmez.

Peki ben ne yapýyorum?

Hasetimden çatlýyorum. Evet edebiyat dünyasýnda hep olan ama kaba kaçar diye pek dile getirilmeyeni yapýyor ve bunu ilan ediyorum. Tam orta yerimden çatladým, A.E’nin yazýlarýný okurken. Bazý kelimelerin yanyana geliþleri hiç bu kadar hoþuma gitmemiþti. Tamam, abarttým. Çok daha güzellerini okudum. Ama kimse kusura bakmasýn, izedebiyat’týn çýtasýný yükselten cümleler, paragraflar ve nihayetinde yazýlar okudum bu akþam, paydos saatinden bu saate kadar.

Sona neyi mi saklýyorum?

“benim bahçemin caný sýkýlýyor mu?” yu… Koca bir romanýn taslaðý duruyor burada. Harikulade…

Teþekkür eder, saygýlarýmý sunarým.
torkunc