Bitti! Koca bir maraton daha sona erdi. Þubata kadar kuþlar kadar özgürüm.

Her ne kadar elimde kapýdan dýþarý adým atmamamý ve yatýp dinlenmemi öneren bir doktor raporu olsa da, burnum yara içinde, kronik faranjitim azmýþ kudurmuþ, ev ayaða kalkmýþ ve taþýnmayý bekler vaziyette olsa da, ben özgürüm.

Ýlk defa özgürlüðümü her türlü engele raðmen yaþamaya karar verdim.

Ev ayaklanmýþ vaziyette. Ben öyle 4-5 senede bir taþýnýrým. Sýkýlýrým olduðum yerden. Bir þekilde orasý da bana gitmem gerektiðinin sinyallerini verir. Evim bana bunu uzun zamandýr söylüyordu da ben pek kulak kabartmýyordum. Geçenlerde yürüyerek Tarabya’ya inip her yeri adým adým gezince anladým ki gitme zamanýdýr. Ben böyleyimdir, ne zaman ki yaþadýðým yerde yürüyerek gezmeye baþlar, kýyý kenar inceler bakarým, bilirim ki veda vaktidir. Bu sefer acele de etmiyorum. Evi topluyorum ve her þeyi ayný apartmanda oturan annemin dairesine taþýyorum. Yeni bir ev bulana kadar da onun yanýnda oturacaðým.

Bir dubleks daire arýyorum. Hani þöyle üst katýnda oturma odasý, yatak odasý, banyosu hatta belki minik bir mutfaðý da olan, alt katý normal daire þeklinde, iki ayrý kapýsý olan, iki dairenin arasýnda da kapý olan, hatta balkonu ya da balkonlarý da olan, ne bileyim belki teras dubleksi falan, iþte öyle bir þey. Alt katta annem, üst katta ben oturalým diye düþünüyorum. Ama iç içe deðil dubleks de olsa ayrý ayrý. Ne de olsa 24 senedir yalnýz yaþýyorum. Ama kediler,annem ve benim için bu en iyi çözüm olacak.

Özgürlüðümü yaþamaya karar verdim demiþtim, deðil mi? Nasýl mý? Benim özgürlük anlayýþým belli. Ýlk iþim, hep ertelediðim þeyleri yapma kararý aldým ve Doluca Þarap Seminerlerine yazýldým. Ben Doluca ile Baðbozumu Gezisi yapmýþ ve müthiþ memnun kalmýþtým. Sonra Kavaklýdere ile Þarap Tadým Semineri yaptým ve o da harikaydý. Doluca’nýn bu seminerini kaçýrmak salaklýk olurdu. Aralýðýn 13, 20 ve 27’sinde seminerler Çýraðan Sarayý’nda. (Seminerler Pazartesiye denk geliyor, Kurþun Yarasý’ný merak edeceðim. Gerçi Aleko da öldü, artýk seyretmesem de olur, ama tekrarý var galiba, deðil mi?) Bu semineri burada da anlatacaðým. Gidip göreyim, yaþayayým. Ama eminim ki, Doluca’nýn yaptýðý her þey gibi bu da harika olacak.

Cipime atlayýp deniz kenarýna gideceðim bol bol. Rumeli Feneri, Kavaklar ve belki daha daha uzaklar. Bunlar çekiyor beni bu aralar. Cunda’ya gitmek istiyordum ama Ýstanbul’da bir þeyler yapmak daha cazip geliyor þimdilerde. Arif’e yani Çiçek Bar’a gideceðim. O kadar özledim ki. Yakup’a gidip yemek yiyeceðim.

Bol bol kitap okuyacaðým. Zaten okurum da, hatta bilirsiniz, en sinir olduðum þey, insanlarýn ‘boþ zamanlarýmda kitap okurum’ demeleridir ve bu beni delirtir. Geçen gün gazetelerde okudum, Türkiye’de kitap okuma oraný 10 bin kiþide bir , yani topu topu 7 bin kiþiymiþ. Yuh! Þimdi herkes bu 7 bin kiþinin içine sokar kendini. Ýstatistikleri doðru okumak ve anlamak çok önemlidir. Dikkatli olmak lazým. Bu acý bir durum. Neyse, okumak isteyip de bir türlü okuyamadýðým kitaplar vardý, onlarý hazýrladým. Þu evi anneme taþýr taþýmaz ayaklarýmý uzatýp o kitaplarý okuyacaðým. Amacým zaten devamlý okuyan bir insan olarak kýyýda kenarda kalan, bir türlü okunmamýþ ya da okunamamýþ kitaplarý okumak. Benim için dünyada yayýnlanan tüm kitaplar önemli, iyi kötü fark etmiyor.

Bunun yaný sýra Þubatta yeniden büyük ve uzun soluklu bir maratona baþlayacaðýmý düþündükçe dinlenmek de istiyorum mümkün olduðunca. Ama dinlenmek yatýp uyumak anlamýnda deðil. Þunun þurasýnda birkaç gün sonra bu hastalýðým geçecek ve ben spora baþlayacaðým. Kesin kararlýyým! Haftanýn üç günü aletli, iki günü de koþu bandý çalýþmasý yapacaðým. Yeðenimin ölümünden sonra hayatýn bazý alanlarýndan elimi çekmiþim. Bunu yeni fark etmedim, zaten farkýndaydým hep. Hayatýmda ilk defa aldýðým bir kaç kilo baþýma bela oldu ve onlarý verme konusunda hiç bir çaba göstermedim. Ama yeter, hepsine güle güle diyeceðim bu tatilimde.

Benim için çok özel bazý insanlarla görüþmek istiyorum bu günlerde. Romanýmý ve tiyatro oyunumu tamamlamayý düþünüyorum. Televizyondan ziyade müzik dinlemeye zaman ayýrmayý da. Belki bir iki iyi film. Bebek’te yürüyüp, Bebek Kahvede gazete okumak.

Kolumun altýna bir iki þiþe iyi þarap alýp Ankara’nýn yolunu da tutabilirim tabii. En güzeli de bu olur!

Yani, neredeyse iki senedir yapmadýðým bir þey yapacaðým. Kesin kararlýyým: Kendime vakit ayýracaðým.

Siz de ayný þeyi yapýn. Kendinize zaman ayýrýn, ama gerçekten zaman ayýrýn. Sizi sýkan, üzen, daraltan her þeyi atýn üzerinizden, atamýyorsanýz da sýrtýnýzdan indirip bir köþeye koyun kýsa bir süre için ve yapmayý en çok istediðiniz ve özlediðiniz þeyleri yapýn. Mutlaka yapýn!