Gün doðuþuyla aydýnlandý odam. Kan kýrmýzý kabuslarým yerlerini sarý güneþe býraktý. Ýçine saplanýp kaldýðým çamurdan sýyrýlýp banyonun yolunu tuttum. Ellerimde izleri vardý, saç telleri gibi ince, yýkamadým ellerimi. Yüzümde koþarak kaçan ürkek bakýþlarým, o an fark ettim ki sabah oldu. Yan odada çalýþma masamýn üzerinde son yazým. Son ilkbahardan sonra ve en az kýþým kadar sýkýcý. Uzunluðu canýmý sýkýyor bacaklarýmýn. Yine mi uykum var? Henüz yeni uyandým! Musluðu açýk býraktým. Ve baþýmý altýna sokup soðuk suda derin nefesler aldým. Saçlarým ýslandý, gözlerim ýslandý, baþýmý kaldýrdým ben de ýslandým. Sonra durduk yere bir þehri kýskandým. Yapayalnýzdým, “huzur” dedim tek istemediðim bu. Sýkýntýdaki huzuru bulduðumda ne çok sevinmiþtim oysa ki. Ama huzurdaki sýkýntý yeni musallat oldu.

Saate bakýyorum, hiçbir amacým yok aslýnda. Ne bir beklediðim, ne bir bekleyenim var. Boþ bir insaným. Hayat bile benden daha dolu ve bu beni çýldýrtýyor. Hedeflere koþmak istiyorum ama koþacak bir hedefim bile yok. En sonuncusuna ilk adýmýmý atmamla çarpmam bir oldu. Yine de ben çok çabuk yoruldum. Bu halsizliðimin bir anlamý olmalý. Belki de dýþarýdaki kavurucu sýcaktýr sebebi. Ama yok! Bu bugün de böyleydi, dün de. Sanki baþka, daha farklý bir þey. Utanç bile olabilirken bir insanýn ölmesine sebep, bu benimki sebep statüsüne bile giremez. Gurur mu? Yo hiç sanmýyorum. Gurur sadece iliþkilerimin içinde oldu, en olmamasý gereken yerde. Sadakatin konuyla bir ilgisi olabilir mi? Bu da çok saçma. Zaten ben onu da kaybettim. Bence bunun sebebini aramak olabilir sebebi. Sanýrým en mantýklýsý da bu.

Cebimde titreyen telefonum irkilmeme sebep oldu; “Alo. Öðleden sonra görüþelim mi?”. Cevap: “Olur. Neden olmasýn?”. “Öyleyse görüþürüz.”. Sonunda bir planým var. Ben yapmamýþ olsam da…

Saçlarým kurumuþ, saçlarýmý yapmalýyým ama önce giyineyim ki giyinirken saçlarým bozulmasýn. Giyinmem çok kýsa sürüyor. Fazla seçeneði olmayan insanlar hayatý çok hýzlý yaþarlar, ayný zamanda sýkýcý ve uzun da yaþarlar. Saçlarým zaten kýsa, iki parmak jöleyle fena durmuyorlar. Peki þimdi anneme ne diyeceðim. “Görüþürüz anne.”

“Selam çok beklettim mi?”. Aslýnda çok beklettiðimi biliyorum uzun uzun ve güneþin altýnda bir on beþ dakika.
“Yo ben de yeni gelmiþtim zaten.” Bu da en alýþýldýk, en saðlam yalan.
“Nasýlsýn, hayat nasýl gidiyor?” Aslýnda gitmiyor, arkasýndan ittiriyorum hafif hareket ediyor. Yada ben öyle sanýyorum.
“Çok iyi. Peki sen nasýlsýn?” Aslýnda pek de umursamýyorum. Sabah bilmiyordum, þimdi de bilmesem fazla bir þey kaybetmem.
“Ben de çok iyiyim.”

Artýk insanlardan da sýkýlmýþ olabileceðim gelmemiþti aklýma. Hele çok konuþan insanlardan nefret eder hale geldim. Herkes ayrý bir yapmacýk geliyor artýk. Gözlerindeki gülmeler bile ayrý bir komik. Arkadaþýmýn yüzüne sevimli sevimli bakýyorum. Her cümlesinden sonra gülümsediðinde, ben de aðzýmý açýyorum, gözlerimi kýsýyorum. Bu sistem beni de içine çekmeden ben kaçýyorum. Ama þimdi arkadaþýma ne diyeceðim? “Görüþürüz.”

Tek baþýma sokaklarda yürüyorum. Tek baþýna olan sokaklar deðil benim. Bir sürü insanýn içinden geçiyorum. Hepsi bir ayrý. Hepsi gösteriþ meraklýsý. Hepsi görünüþ manyaðý olmuþ. Süslü teyzeler, metro seksüel! amcalar, kafasýna kurdele baðlanmýþ zavallý sübyanlar. Herkes sanki bir yerlere yetiþecekmiþ gibi, gelip geçiyorlar. Karikatür gibi bir hayat karesi. “Biran önce eve gitmeliyim!”. Bende hýzlanýyorum.
Her zamanki gibi kapýyý kendi anahtarýmla açtým. Ben küçükken eve geç geldiðimde söylediði, tekerleme haline getirdiði sözcükleri bekliyorum babamdan. Ama kimse bir þey demiyor, bir tek babamýn kaþlarýnda bir nostalji havasý yakalayabiliyorum o kadar. Sinirli gözükmeye çalýþýyor, ne de olsa baba o. Sinirli gözükeceðim diye komik gözükmese bir de iyi olacak ama, sanýrým en büyük ceza bu; gülemiyorum. Yine hiçbir yere sapmadan doðru odama gidiyorum. Bilgisayarýmý açýp hafif bir müzikle yazý yazmaya çalýþýyorum.

Annemin yemeðe çaðýrmasýyla bulanýyorum. Bugün uzun zamandýr ilk defa bu kadar açým. Ama aklýma gelmemiþ yemek ondan. Masaya yaklaþýrken babamdan beklenen soru geliyor alkýþlarla. “Nereye gittin bugün?” Ben ise her zamanki cevabýmý veriyorum: “Dýþarý çýktým, dolaþtým.”. Biran önce yemeði bitirmeliyim, sanki acele bir iþim varmýþ gibi. Yemeðimi bitiriyorum ve odama geri dönüyorum. Þimdi ben bu saatte nasýl uyurum?

Yatýyorum. Ölü sinekler konuyor üzerime. Öfkelerimle yüz yüzeyim. Daðýlmaya yüz tutuyorum. Ýncelmiþ deri kýlýfým, hafif kanlanmýþ yüzeyim. Ýzi kalýr mý diyorum kendi kendime. Ne fark eder ki? Ýçindeki izleri silemezken insan, hiçlenmiþ benin öyküsü dillerde. Hiçbir þey için teþekkürler…

Son damlasý nereye düþer yaðmurun, hiç sordun mu kendine? Býrakýp gidenler geri gelir mi? Baþýný dayayacak bir omuz bulamazsan, rüzgarlar savurur gönlünü. Bir bakarsýn boþa tüketmiþsin ömrünü. Kim için ölmeye deðer ki? Ne için yaþamaya deðer ki? Ýnsanlarýn umurunda olan tek þey deðer ki!

Farz et ki saat yok, günler yok, haftalar yok, aylar, yýllar, zaman yok. Bulunmamýþ. Haydi yaþa þimdi doyasýya, kan içine hayatýn. Farz et ki lira yok, dolar yok, euro yok, sterlin, yen, para yok. Gerek duyulmamýþ. Haydi üz kendini de ben bir göreyim. Derdi kederi bir göster. Farz et ki deðer yok. Baþýný kaldýr ve bak.

Ne kadar yoruldum senli diye çýktýðým sensiz yollarda. Bir uçaða el sallamak, bir tavþaný elime almak, cebimin bugün de dolu olmasý ve karnýmýn tok olmasý mutlu ederdi beni. Ve tüm bunlarýn yerini tutabilecek tek þey gözlerindi. Kim karþý koyabilir ki yokluða, yoksulluða? Yada en önemlisi yokluðuna. Gök kuþaðý gibiydin uzaktan çok güzeldin, yanýna geldiðimde yoktun. Akþam oldu, artýk seni göremiyorum bile.

Güneþ gibi gir, pencerem açýk. Üþüyen tenimde söndür ateþini. Terim odamýn içine yayýlsýn. Batana kadar seviþ benimle. Bileklerinden bileklerine kadar öpmek istiyorum seni. Yüzükoyun uzan önümde. Sen de yak ayaklarýnla, sen de yan. En içinde hisset beni, her þeyimle. Sus gelmez dudaklarýný bastýr. Gel beni bir kez daha kandýr. Hiç gitmeyeceðini sandýr. Sonra burada býrak git. Çýrýlçýplak bakayým arkandan.

Yüzümdeki acýnýn simgesel hali. Ýçimdekileri gör sen bir de. Bugün yine seni düþündüm hepsi bu. Depresifim biliyorum. Ama elimden daha fazlasý gelmiyor, yazýyorum. Karanlýða kayýyorum, bir yýldýz gibi, yalnýz. Ve diðerleriyle beraber.

Yine gece oldu. Yine sabah olacak. Yine gün doðuþuyla aydýnlanacak odam. Ama bir gün, gün doðuþunu göremeyeceðim, biliyorum. O bir güne kadar çýk gel! Güneþ gibi gel. Yine sen batana, ben çamura saplanana kadar. Yine sen beni uyandýrana kadar seviþelim. Artýk hiçbir þey umurumda deðil!