Heidegger, sevilen kiþiyle, kiþinin varolanlara daha yakýn olduðunu söyleyerek, sevmeyi, hiçliði ortaya çýkaran ölümün karþýsýna koymuþtu. Varlýk ve zamanda, kiþinin hiçlik yaþantýlarýndan dem vuran Heidegger için, sürekli hiçleyen hiç, bizi tam da buradaki insan olan Dasein durumuna getiriyordu. Oysa sevmek varolana tutunmak ve kiþinin hiçliðini unutmasýydý. Peki, burada sözü edilen hiçlik nedir?

Amacým asla felsefi bir bilgilendirme yapmak deðil( inanýn bundan çok hazzetmem), ancak yine de Heideggerle bir baþlama amacým var. Heidegger veya örneðin Hegel en zor anlaþýlýr düþünürler olarak bilinirler, ama ikiside veya nerdeyse düþünen herkes, yaþamýmýzýn her yerine sinen bu hiçliði anlatýr aslýnda. Tinin görüngübilimde Hegel, bilincin serüvenini anlatýrken, felsefesinin özeðine koyduðu kavramlardan biriydi bu hiçlik. Varlýk, sürekli hiçmekte; hiçlikte sürekli varolmaktaydý, yani bileþim oluþtu. Her an(moment), geride hiçliðe karýþarak varoluyordu. Burada özellikle yokluk demiyorum, çünkü yokluk hep bir varolanla birlikte düþünülmeye koþullu bir kavram. Birinin yokluðu, o kiþinin hiçliði deðildir.

Her neyse anlatmak istediðim dediðim gibi asla böylesi özel bir ilgi isteyen konular deðil(sanki aksi düþünülen bir þey var ya). Ben hepimizin olan hiçlik üzerine düþünmek istiyorum. Ve bunu böylesi bir edebiyat sitesinde ve özellikle gönderilen yazýlarýn aþkla ve de aþýk olunan kiþinin yokluðuyla ilgili olduðunu düþünerek, yazarak yapmaya devam ediyorum. Gerçi bende böylesi yazýlar yazýyorum ve yeri gelmiþken söyleyeyim, burada bu konuyla ilgili bir çok yazýyý da gerçekten severek okudum. Ama tüm bu yazýlarda acaba anlatýlan, berisine geçilemeyen duygu ne? Bunun gerçekten filozoflarýnda bir biçimiyle deðindikleri yokluk ve benim için önemli bir çýkýþ konusu olan hiçlikle ilgisi ne?

Geceler ve yiten sevgiler, seviþmeler ve hüzün dolu anlar. Belki de okumasýný umduðumuz kiþilerin okumayacaðýný bilerek yazdýðýmýz tüm özel anlarýmýz. Hepsinin ortak niteliði geride kalmýþ olmalarý. Duyulmak ve duyulduðunu bilmek isteði( sanki Kafka’da bunu istememiþti). Bende bir aðýrlýk gibi duran þeyi, yazýya aktararak, hem rahatlamak hem de insanýn eksilmeyen gelecekten umut etme istemi yolunda devam etmek. Cioran, tüm o varolmaktan hayýflanan tümcelerinin arkasýna yine de sizce “ne olur biraz daha”yý katmamýþ mýdýr?

Kieslowski, Van Der Budenmayer’in müziðiyle Dekaloglarýnda, veya Albinoni, Adagio’sun da, hep belli bir duyguyu benzer biçimde aktarmak istiyormuþ gibidir. Örnekler sayýsýzca artýrýlabilir ama, bunlar en sevdiklerimdi. Gerçekten de bence aktarýlan þey birdir( haksýzlýk yapmak istemem, dediðim çok genel bir yargý) ve o da en baþta söylediðim gibi, insanýn ölümlü(sonlu) varoluþudur. Ve aþk, insanýn ölümlüðünün en kiþiselleþtiði ama ayný zamanda en çok baþ edilebilir olduðu durumdur. Biten her aþk, hep örtük olarak ölümü çaðrýþtýrýr bize. Ama bu durumda farklý bir nokta vardýr; geriye kalan kiþi yaþamakta ve yiteni yinelemek istemektedir. Yazý, kendi hiçliði karþýsýnda ürken bilincin, ürkekliðinin bilincidir. Bu ürkeklik hiçliði çaðýrýr. Türkçe’de ürkeklik olarak dillendirdiðim þeyi, kaygý olarak karþýlýyorlar aslýnda ama anlatýlmak istenen nesnesi belirsiz korkudur bunun bilinmesi yeterli çünkü ürkeklik bir nesne sahibiyken aslýnda o nesnenin arkasýnda, bilinç bir hiçliði þimdiden sezmiþtir.

Demek ki, en baþta da sözü edilen hiçliðin ne olduðunun yanýtý, yaþam içinde her an karþýlaþtýðýmýz fakat illaki derin bir deneyimle ortaya çýkan bir þey olmasýdýr.benim üzerinde yol alacaðým izlek de bu yanýtýn, kendisiyle ilgili olacak ve yapmaya umduðum þey, bizi aðlatan ve güldüren, korkutan ve güçlü kýlan, yýldýran ve doðrultan aþkýn, hiçlikle iliþkisinin açýk kýlýnmaya çalýþýlmasýdýr.