Hiç bitmeyecekmiþ gibi yaðýyordu. Amansýz, tuhaf bir hýzla. Dibi delindi sandýðý, gün boyu durmadan, farký gri bir bulutla…Ne kadar kapatsa da perdeleri, görmese de dýþarýdaki halleri
içine iþleyen damla sesleri…
Var ya!
Zamaný durduran tabiatýn mucize müziði.
En çok yaðmurdan ürperirdi.
Çocukluðunda kopacaðýný zannettiði gökkubbenin büyük bir gümbürtüyle yere düþeceðini ama en çok da ince yaðmurla yollarda yürümeyi … hani ahmak ýslatanlarla dertleþmeyi,
olan hayat içinde belki de en ahmaðýn kendi yüreði olduðunu öðrenmeyi. Þeffaflýðýnda atýp atacaðý bir ömür çarpýntýsý bitinceye kadar taþýnan avuç içi ölmeyi.
Yalnýz, ücra bir kýyýda rüzgârýn týlsýmlý fýsýltýsýyla düþünceyi bölen þimþeðin, düþtüðü zamaný görmemeyi.

Yüksek perdeden
renk ahenk kuþaðýn sarýlmasý arza ve saniyelerde kaybolmasý ýþýkla...

Yaðmur yaðýyor seller akýyor
Arap kýzý …

kimdi sahi?

Veya ne önemi vardý kimliklerin
Gün aðmasý sonra…
Ses tellerinde acý býrakan çocukluðunun þarkýsýný bitirememenin...

Perdeler ipek saten
Ten rengi
yaðmuru dindirememesinin...
çek gitsin þimdi!


Ayþe Keskin-Trabzon