Eskiden günleri sayardým. Aslýnda taa ilkokul yýllarýndan beri...Kuzenim cumartesileri bize kalmaya gelirdi; haftasonunun gelmesini beklerdim, sabýrsýzlýkla... Ortaokul yýllarýnda tabi ki bir türlü gelmek bilmeyen yaz tatilini bekler oldum heyecanla... Lise 2’de 3. sýnýfa geçip, bizden küçüklere hava atacaðým günü beklemeye baþladým... Üniversite sýnavý için gün saydým bir ara... Neyse o da bitmiþti, kurtulmuþtum.

Ýþ hayatý baþlayýnca, Cuma en mutlu günüm oluverdi. Pazartesi ise en mutsuz...Hele o iki günlük mini haftasonu tatilinin üzerine Pazartesi sabahýn köründe kalkmak yok muydu? Ýþte o beni her hafta yeniden öldürürdü. Salý daha iyi geçerdi, Çarþamba, Perþembe eh iþte, fena sayýlmazdý, Cumalarý iþ hiç koymazdý, akþamý iple çekerdim.

Sonra borçlarým çýktý. Kira, faturalar, kredi kartý taksitleri... Her gün kendi kendimi içine sürüklediðim bataklar... Alýþveriþ manyaklýklarý, yeni yeni cezbedici markalar, alkol, partiler, fýstýk hatunlar, en kral djler... Pazartesiye dinlenmiþ baþladýðým olmazdý...
Bu sefer her ayýn birini iple çeker oldum. Kendi kendimi sürüklediðim bataða saplandým durdum. Borçlar belimi büküyordu. Beni boðuyordu. Bunu unutmak için kendimi alýþveriþe, partilere, fýstýklara, içmeye verdim...Verdikçe de battým, haliyle...

Sonra gittim, aþýk oldum. Malýn tekiydi. Tabiri caizse motor denilenden... Ama öyle sarhoþtumki onla evlenmek için gün sayar oldum bu defa da... Her buluþmamýzda beni en az yarým saat bekletirdi. Dakikalarý sayar oldum... Evlendik... Kiralar, faturalar, kart ekstreleri ikiye katlandý. Bu sefer de mutluluk için gün sayar oldum. Toz kondurmadýðým karýmýn ne mal olduðunu anlamam beni ortak bir arkadaþýmýzla aldattýðýný öðrendiðim zamana dek sürdü. Baþkalarý da vardý tabi listesinde, bunlarý keþfedebilmek için gün sayar oldum bu kez... Haftalar geçti... Zor geçti... Bu sefer de boþanma günümüzü beklemek, ondan bir an evvel kurtulmak için gün sayar oldum.

Ondan kurtulduðumda öyle yorgun hissediyordum ki kendimi, bu sefer tatilin gelmesi ve bu lanet þehirden uzaklaþmak için gün sayar oldum. Tatile gittiðimde tatil bitmesin diye günleri sayar oldum bu defa... Son üç gün, son iki gün, son bir gün... Lanet olsun, tatil bitmiþti.

Tatil beni hiç kesmediðinden olsa gerek, bu sefer emeklilik için gün sayar oldum. Evet mutluluk çok yakýndý. Emekli olunca, köye yerleþip, köpek besleyip, minik domatesler yetiþtirecektim bahçemde... Kendimi gün sayarken yakaladým. Ufff daha öyle çok vardý ki.... Koskoca sekiz yýl... Bitmek tükenmek bilmeyen söylemesi kolay, beklemesi zor sekiz yýl. Ne zorluklarla... Saya saya, her gün beynimdeki takvime çizik ata ata bitirdim ben bu sekiz yýlý…

Yýllardýr hayalini kurduðum emekliliðimin gerçek olmasýyla, kendimi bitkin hissetmem eþ zamanlý oldu. Kesin köye yerleþmeliydim, sakin, huzur içinde dinlenmeliydim. Emeklilik ikramiyem gelmeden bu olamazdý. Ýþlemlerin bitmesi için gün sayar oldum.

Bu zaman zarfýnda kendimi öylesine yorgun ve halsiz hissettim ki, bunun geçmesi ve eski saðlýðýma kavuþmak için gün sayar oldum. Baðlý olduðum kurumun hastanesini aradým. Bana randevu verdiler. Doktora gitmek için gün sayar oldum. Doktor þikayetlerimden þüphelendi, tahlil yaptýrmamý istedi. Bu sefer tahlilerin sonucunu öðrenmek için gün sayar oldum.

Kansermiþim... Ýnanamýyorum...! Yapacak çok þeyim, hayata dair umutlarým vardý benim... Yýllardýr aradýðým mutluluðu yakalayacaktým ben o küçük köy evinde.

Oysa þimdi ise ölüm için “an” sayýyorum ve artýk anlýyorum:
...
yelkovan akrebin, ay dünyanýn, dünya güneþin etrafýnda ne kadar da çabuk dönüyormuþ meðer...