Ölümlerini yakýþtaramadýklarým birer birer çýktýðýnda hayatýmdan; her biri kendince bir boþluðu býrakýp gitti ardýnda. Yaþama sevincim, onlarla birlikte karýþtý topraða. Birbirinin aynýsý olan günler, bitmeyen sancýlardý...

Öyle bir an geldi ki; artýk hep hasret kokuyordu yaðan yaðmurlar... Gülmek nedir bilmiyordu içimdeki çocuk; yaþamak aðýr bir yüktü omuzlarýnda; ne sevdiði yaðmurlarda ýslanmak istedi ne de yaþamak!

Yüreðim, yaþayan bir ölüydü; kime sarýldýysam hüzün bulaþtý ellerine; oysa onlar hüznü bilmezlerdi. Ve bir dað baþý ýssýzlýðý gibi gömüldüm içime.

Kendimde eðer ki bulamýyorsam yaþama gücünü, neye yarar ki çabalarým? Ve her uykuya dalýþlarýmda ne kadar çok istedim bir daha hiç uyanmamayý.

Mühürleyip dudaklarýmý, týkayýp kulaklarýmý ve kapamayý denedim gözlerimi. Buna raðmen içimdeki sessizlik büyüdükçe büyüdü; yazmak da yetmedi; yetersiz geldi kelimeler ama yine de en zoru kendimi hiç bulamayýþým...

Kaç kiþi için anlamý vardý ki varlýðýmýn ve kaç kiþi için sýðýnacak bir limandý bu yüreðim?... Söylemesem, yazmasam ben de herkes gibiyim iþte; saðýr, dilsiz ve kör.

Ölümlerini yakýþtýramadýklarým, birer birer çýktýðýnda hayatýmdan; ne býrakýlan boþluklarý doldurabildim ne de o boþluklarý birileri...