Þefkatle açýlýyor dünya. Her yeni gün, günlük güneþlik oluyorsa bunun temelinde güneþten gelen þeffaf þefkat tanecikleri gizli. Merhamet sünbüllenip yüreklerimize çöreklendiðinde yaþadýðýmýz þey deðil midir, huzur?!

Geçenlerde bir yazý okudum, bir araþtýrma sonucu. Diyor ki: “Anadili Ýngilizce olan,olmayan bilmem ne kadar memlekette yapýlan araþtýrmaya göre Ýngilizce’deki en güzel sözcük Mother(Anne) imiþ.” Father(Baba)’ýn listede ilk ona bile giremediðini de göz önünde bulundurursak, gayet ilginç bir durumla karþý karþýyayýz.

Neden baþka bir kelime, mesela “baba”, deðil de “anne”?

Merhamet öyle büyüktür ki, aþk’ý bile kapsar. Derinlerde gizli her mutlu ânýmýzý þöyle bir süzsek, kuvvetle muhtemeldir ki bizi en mutlandýran duygu yine þefkat ve merhamettir. Bizde dercedilmiþ bu kadar güçlü bir duygu pýnarýnýn kaynaðý ne ola ki?


Çaðrýþým : Rahman ve Rahim olan Allah’ýn adýyla... Peygamberimizin en önemli sýfatý da “Rahmet Peygamberi” deðil miydi?!


Annelerden devam etmeli..

Bebek, babasýnýn kanýndan annesinin damarlarýna düþtüðü andan itibaren rahimde kendisi için müthiþ yumuþak bir yer ayarlanýr. Rahimde büyüyen, yetiþen bebek sevgiyi de parmaðýyla beraber emer annesinden…

Þefkat, annelerden yayýlýyor yeryüzüne. Annelere maverâdan dokunuyor usulca. Sessiz ve derinden iþliyor mekanizma.

Peki sayýn insan;
“Merhametin yok diyelim nefsine,
Merhamet etmez misin evlâdýna?”


12.01.2005