Gözlerindeki hüznü saklamak istercesine gülümsüyordu bugün... Sanki içinde cehennem azabý hissetmiyordu. Ellerinin titremesini engellemeye, en azýndan gizlemeye çalýþýyordu... Bir fincan kahve? Evet , iyi gelebilirdi... Ama temiz bardak?! Lavaboda hiç bu kadar uzun kalmamýþtý...

--“ Öldüler!”
--“ Efendim?”
--“Mikroplar diyorum öldüler”
--“ Yok, þey... Biraz daha var”

Boþ salonda, denize dönük bir sandalye çekti. O’ndan mümkün olduðunca uzakta... Kokusunu duyamayacaðý bir yeri seçti... Hepsi geçecekti... Son sözcükler, son bakýþlar. Sonra hepsi bitecekti. Belki birkaç gün anýlarla yaþayacaktý ama sonra bitecekti... Öyle derlerdi yani hep... Aþk acýsý geçerrrr, geçerrr... Unutursun! Hiç aþýk olmamýþtý ki O’nu tanýyana kadar... Sadece yakýnýndan bakmýþtý “Aþk” a. Birileri için dökülen elmas parçacýklarý O’ na çok uzaktý. Aðlamamalýydý. Son aðladýðýndan bu yana aylar geçmiþti. O günden beri birbirlerinden uzak duruyorlardý zaten... Ama söylenmemiþlikler daha fazla rahatsýz eder olmuþtu ikisini de... Ýþte bu gün ; herkes açýk oynayacaktý.

--“ Kaç þeker istersin?”
--“ Ýki tane”

Unutmuþ...

--“Amma içtin?”

--“ Neyi?”

--"Sigara; geldiðinden beri birini yakýp diðerini söndürüyorsun”

--“Ne söyleyeceksen dinliyorum”

--“ Bir þey söylemek için çaðýrmadým seni... Sadece... Eðer bir kýrgýnlýk varsa... ”

--“Yok”

--“ Ama kötü görünüyorsun”

--“Hayýr ; çok iyiyim. Ben her zaman hallederim bilirsin”

--“Ýyi”

--“ Bana en çok koyan ne oldu biliyor musun... Her geliþimde bana hep “gitme” derdin. Ama son gün beni engellemedin bile... ”

--“Seni durdurursam daha kötü olacaðýný düþündüm. Tehlikeli bir yerlere gidiyorduk”

--“Hah! Lanet olsun! Ne olabilirdi ki tehlikeli... Sadece yakýnýnda olmak istemiþtim. Ne son bekleyen vardý senden , ne de sonuç”

--“ Bunu anlayamazsýn. Erkekçe bir þey bu! Bu konuyu konuþmasak artýk. Bende bitti ... Hepsi bu... ”

--“Harika”

--“Bu ev çok sessiz... Müzik setini getirir misin? Ýçerdeki odada ; kafana göre birþeyler koy... ”

--“ Fikret Kýzýlok?”

--“ Nasýl istersen”

Kokusunu duymak için bir bahane bulup sürekli yanýndan geçiyordu. Bir an gözgöze geldiler...

--“ Korkma bir þey yapmayacaðým... ”

--“Yap; tokat at mesela... ”

--“ Boþversene”

--“ Aslýnda bu evde son günüm... Belki sen de evle vedalaþmak istersin dedim... ”

--“ Ah! Saðol... Puzzle’ýn son parçasýyým desene... ”

Bir sigara daha yaktý. Kahve soðumaya baþlamýþtý. Ýkisi de farklý yönlere bakýyorlardý. Arada birbirlerine fark ettirmeden birbirlerini süzüyorlardý. Komik gözüküyorlardý. Ýkisi de rahat davranmaya çalýþýyorlardý ama ý-ýhhh...

Adam ayaða kalktý ; boþ boþ salonda dolaþmaya baþladý... Ne yapacaðýný bilememezlik miydi ; yoksa yapacaðýný nasýl yapmasý gerektiðini bilmezlik miydi? Gülümsüyordu... Garip bir hal vardý üzerinde. Sanki artýk hiçbir þey umurunda deðilmiþ gibiydi... Yaklaþtý. Kýz irkildi. Ellerini uzattý , kýzýn yüzünü avuçlarýnýn arasýna aldý ; yüzüne saçlarýna dokunmaya baþladý. Kýz gözlerini kapattý. Ýçi acýyordu. Saçmaydý bu olanlar. Onlar ayrýlmýþlardý. Daha az önce “ Bitti “ dememiþ miydi?!

--“ Bana dokunma; ellerin tenimi , kalbimi yakýyor” demek geldi içinden... .

Ama O’ nu öyle çok özlemiþti ki... O’ nun bir yarayý iyileþtirme isteðini , erkekçe mantýðýyla ona olan özlemini , sevgisini , açlýðýný , kendisini affettirme isteðini kendi lisanýyla söylemeye çalýþtýðýný biliyordu. O’ da özlemiþti bu sýcak dokunuþlarý... Ayaða kalktý... Sýmsýký sarýldý.

--“ Seni seviyorum, hep sevdim... Sen yokken bile seni seviyordum” dedi.

Gülümsediler. Ýkisi de yataða uzandý. Birbirlerine sýmsýký sarýldýlar.

--" En çok neyi özledin?"

--“ Sana sarýlmayý”

Daha önce seviþmedikleri gibi seviþtiler. Bu son günleriydi. Ýkisi de bir daha görüþmeyeceklerini , asla eskiye dönemeyeceklerini biliyorlardý. Her dokunuþta tükeniyorlardý. Seviþmeleri ölüm gibiydi. Beklenmedik ve sýcak... Ve en anlamlý yerinde bitiyordu. Ölümün hayatýn en anlamlý döneminde gelmesi gibi... Tam hayatý anlamaya baþlamýþken giderdi insan... Herþeyi bilerek yaþamak zordu çünkü... Þimdi ikisi de , herþeyi biliyorlardý. Ve bitmeliydi...

Kadýn kalktý. Saçlarýný topladý. Gözlerinde boþluk vardý. Ama daha sakindi. Son bir kez öptü adamý.

--“ Seni seviyorum” dedi

--“ Geçer”

--“ Bence de”

--“ Gitsem iyi olacak”

--“ Daha erken... ”

--“ Sanki ilk günlerdeki gibi , yine gitmemem için bahaneler uyduruyor “ diye düþündü kadýn... ”

--“ Gitmem daha iyi olacak , sen evle baþbaþa vedalaþ... ”

--“ Kendine iyi bak”

--“ Sende... ”

Anýlardan ve sevdiði adamdan son kez , sonsuza dek ayrýlýyordu. Boðazýna düðümlenen hýçkýrýklarý yok etmek istercesine yutkundu. Gözleri yerde yürümeye baþladý. Pencerede olduðunu ve arkasýndan baktýðýný hissediyordu... Döndü, el salladý. Köþeyi döndüðü an koþmaya baþladý. Arabaya vardýðýnda nefes nefeseydi. Hava kararýyordu. Güneþ tüm güzelliðiyle gökkubbede kaybolmak üzereydi. Acýlarla yoðrulmuþ hayatlarýn þehrine umut vermek ister gibiydi.

--"Ben nasýl þimdi gidip , yarýn geleceksem; her yeni sabahta da umut vardýr” der gibiydi.

Güneþe gülümsedi kadýn... Caný acýmýyormuþ , hala tenindeki kokuyu içine çekmiyormuþ , hala aþýk deðilmiþ gibi gülümsedi...

--“ Elveda” dedi.

--“ Elveda , zampara ozan... Artýk ürkekliðinle baþbaþasýn. . Ama unuttuðun bir þey vardý. Ben senin bedenine deðil ; ruhuna taliptim... ”