Düzyazýnýn Yetmezliði, Þiirin Dilsizliði!


Biliyorum, ‘çok söz hamal yüküdür, demiþti, Y.Emre.
Kýsa keseceðim.
Zaten enbaþýndan, herþey de, konuþulmuþ-yaþanmýþ deðil midir?
Yaþanmamýþlýklardan ardakalanlarýn son çýrpýnýþlarý ise, Yazý!
Kýsa!.. Çok kýsa!..

Artýk kendimden de korkuyorum;
bütün baþýma gelenlerin faili kendimden.

Ýlk korkmasý gerekenin yine kendisi olduðu bilgisi
çok geç geliyor insana: Bir yaþ dönemi geliyor;
biriktirdiðin öznel akýllardan yeni akýllar süzüp çýkartýyorsun!

Ama, iþ iþten geçmiþ oluyor!

Yanlýþ’ý silip doðru’yu yazmak olanaðý yitip gitmiþtir.

Yaþam birtek sayfadýr ve asla silinemezdir mürekkebi.

Aðaçlar ayakta ölürler, kediler saklanarak gözlerden ýrak.
Ama insan saklayamaz ölümünü, çünkü kendi önündedir.
Ýlle de hasta yatman gerekmez ölmen için, þýppadak da ölebilirsin!

Anlarýmdan bin an’dý

ve ben, þýppadak öldüm!

Yüzümdeki maskem düþtü þýppadak.

Þýppadak çýrýlçýplaðým!

Yüzümde, yaþarkenki hiç olmadýðý denli bir huzur
sýrýtýyor olsa da; gözlerim-dilim açýk kalmýþlar:
Yazacak daha çok þey vardý, dercesine!

Ölü bir yüze ‘huzur’ bile yakýþmýyor vesselam.

O’nun uzaklarýnda, meraklana meraklana kalakalmak!

Kalakaldým þýppadak!


Ýyi ama, O kim?

O kim sahiden?

Bir yok-insan mý O?

Henüz yaratmaya gücüm yetmedik bir yok-insan mý!?
Ýmgeden-idealden öte bir gerçekliði olmayan!

O’na ulaþabilsem, mutluluða-huzura mý kavuþacaðým?

Ama nasýl da yanyana duruyorlar ikisi:

Ölümüm ve O!..

Bugünlerde, Düzyazýnýn Yetmezliði, Þiirin Dilsizliði!’nde düpedüz kekeliyorum.

Olan oldu; okunmaya deðecek birþeyler yazamam artýk.

Bir-veda-yazýsý-bile.

Nurol Banabak Rize