yalnýzlýða seðirir hücresi
tespihlik sabýrlar emzirir karantinada
gittiði yerden dönemeyiþin öyküsü bu
soylu ve hazin

an mühürlü
ýssýz bir resimdir yaþamak
muðlak tutkulara dönüþür
eskilerden yansýyan
kemirgen ölüm

fýsýltýyla konuþur zaman
içli bir destan kanar tasvirlere þeffaf dudaðýndan
sevgiyi nakþeder bir renktir artýk
eflatun hüzün

hoyrattýr sesi suskun gecelerin
tek bir yere geçer acýnýn nazý böyle
“tut”
der
“tut ellerimi!...”

sonrasý ruhta açan güller
ki miski amber

buruk tebessüm

aah! kehribar
nasýl da erir endamýnda
daracýk kafesler