Her þey ne kadar yabancý þimdi bana... Sen ne kadar yabancýsýn... Hani ikimizi, seni ve beni, biz öznesine sýðdýrdýðýmýz zamanlarda bir soru sormuþtum sana; “ Bir gün, yanýndan geçerken merhaba bile diyemediðim bir yabancý olacak mýsýn?” demiþtim. Þimdi bu sorunun cevabý bile geçmiþ zamanýn tozlarýna karýþtý...
Sinemada eline uzandýðým günün üzerinden iki koca yýl geçti. Ýnsanýn içinde neþeli kýr çiçekleri açtýran bir bahar günüydü. Aklým baþkasýnda, yüreðim sende idi... Dudaklarýmýzýn birleþtiði ana tanýklýk eden o sokak ve kaldýrýmlar bizi unutmadýlar, bekliyorlar. Oysa, ne olursa olsun her Nisan’ýn belli bir gününde orada buluþmaya dair verilen söz hiç tutulmayacak, bilmiyorlar...
Kaybediþlerim yüreðimin yanýnda aklýmý da sana vermemle baþladý. Kendimi her þeyimle sana adamam ne büyük bir hataydý da, ben bunu çok geç anladým... Ben seninle çoðalmayý umarken, eksildim, azaldým ve yalnýzlaþtým. Yine de vazgeçmedim yanýnda olmaktan... Senden çok aþka sýðýndým “biz” olduðumuz günlere dönmek için... Senin sýðýndýðýn bendim! Ve ben bu büyük yalana inandým. Lanet olsun ki inandým. Senden sonra yaþadýðým tüm savrulmalarým, acýlarým, göz yaþlarým sana inanmamýn bedelidir. Benden baþka kimse bilemez bunu...
Þimdi yabancýlýðýn yüreðimi kanatan bir öyküdür. Ve bu öykünün içinde senden sonra yaþanan her güne yazýlmýþ piþmanlýklar, gözyaþlarý, hatalar, aþk sanýlan duygular, en çok da yalanlar gizlidir. Þimdi yabancýlýðýn beni oradan oraya savuran bir türküdür. Senin duymadýðýn, benim dilimden düþmeyen bir türkü...
O yabancý yerde, yabancýlýðýnla, kendine yakýn sandýðýn ama çok uzak olan o yabancýyla asla mutlu olamayacaksýn. Çünkü bu yabancýlýk hiç terk etmeyecek seni... Çünkü nereye gidersen git ahým peþimi býrakmayacak...
Varlýðýnýn ya da yokluðunun anlamý yok artýk... Anlam yüklediðim tek þey yabancýlýðýn... Yokluðun bile acýtmýyor canýmý ama bu yabancýlýk kanatýyor yüreðimi...

Nisan, 2003
Pelin Karcý