Vuslata beþ kaldý demeyi ne kadar isterdim. Oysa vuslata daha 335 gün, 11 saat var.
   Korkmamalýyým yanmaktan. Çünkü yakan yanýyor, özlenen özlüyor. Bu, teselli vermeli bize deðil mi… “Korkmuyorum yanmaktan, aþk tenimi yakarken lime lime olmaktan” demiþtim ya bir þair misali. Bülbül olup ötsem mi, sükuna bulanýp sussam mý?..
    Bu nasýl bir sýnav sevgili? Sen beni, ben de seni anlamaya mý çalýþalým, kendi acýmýza mý yanalým. “Benim ne halde olduðumu biliyor musun?” diye haykýrýrken ben, sen “Ne halde olduðumu anlayamazsýn” diyorsun. Ben yapayalnýzlýðý, sen kalabalýk yalnýzlýðý doldurup doldurup içiyoruz. Susamýþ gibi…
   Gök gözlerini arýyorum, sýmsýcak bedenini, derin soluklarýný. Gözlerimi açtýðýmda seni yanýmda bulmalýyým. Üþüten gecelerde güneþ gibi ýsýtmalýsýn ruhumu. Oysa soðuðum. Güneþsiz kaldýk sevgili… Sen soðuk gece vakitlerinde koðuþtaki 22 kiþiyle uyurken yapayalnýz, ben korkunç bir sessizliðin içinde odamda seni sayýklýyorum.
   Her telefon çalýþýnda ruhum titriyor. Her sesini duyuþumda seni daha çok özlüyorum.
   Yok sayýyorsun 2005’i. Defterinden siliyorsun her günü. Bugün sildiðin 30’uncu gün olacak. Ve belki bayram diye birkaç günlük vuslat yaþatacak kafesin sahipleri. Ve kuþlar gerisin geri kafeslerine dönecek eninde sonunda. Günleri öldürmek nasýl bir duygu? Kurþun izi kalýyor mu? Kalmýyor mu yoksa? Ne kadar kan akýyor günlerden? Birkaç damla mý? Peki öldürürken günleri, sen kendini de vuruyor musun? Yoksa her gün biraz daha mý ölüyorsun?
   Sesin bana ölümü haykýrýyor. Olmamalý. Aþk yaþamaktýr. Soðuk savaþlarda sýmsýcak kalabilmektir inadýna. Ölümü bana getirme sevgili. Býrak giden asker geri dönsün. “Her þey vatan için!” diye geçen her gün “Özgürlüðüne kavuþman için”…
   Dayan sevgili…