Aþk adýna cesur oldum hep. Yaralarým oldu ama korkmadým yara almaktan. Çünkü kaybedecek bir þey yok, kazanacak aþk vardý. Yürekler konuldu sofraya; aþk yendi, aþk içildi. Aþksýz, soluklar tutuldu sadece.
   Gönül sofram zengindi, korkmadým hýrsýzlardan, çünkü çalan kanýyordu çoðu zaman. Her hýrsýz gönlünden bir parça býrakýp gidiyordu evimden. Her hýrsýz dönüp dolaþýp geçiyordu kapýmýn önünden. Gözleri hüzün dolu… Ýtiraf edilemeyen bir aþk acýsýyla. Hýrsýz soyulur mu hiç soyarken?
   Ruhum soyulmadan soyundum ruhumdan. Korkmadým çýrýlçýplak kalmaktan, yanmaktan korkmadým. Yanarken tutuþturdum inceden. Evimin kapýlarý kapanýp da giderken, her gidene beni býraktým, yüklerin en aðýrýndan.
   Cesur oldum aþkýn karþýsýnda. Korkmadým tutuþmaktan, kül olmaktan korkmadým. Savrulup sevgiliye ulaþtým sonunda. Sevgili kaçtý kendinden bana. Benden bin parça ben kurþunlandý yüreðine, yaralý ceylanlar gibi kaçtý yuvasýna. Kalbinin ortasýnda benim resmim… Benim çalýntým… Kalakaldý aþk baþýna… Giyindi yalaný, sakladý yarayý; hayatýna dön-emeden; döndü geri.
   Geçti kapýmýn önünden acý dolu…
   Dilenme âþýk, benden aþk dilenme. Verdim vereceðim en büyük çalýntýyý. Sana vereceðim kalmadý. Beni çalarken çaldýrdýn ruhunun en derinini. Dilenme âþýk… Sen kendine yaptýn en büyük vurgunu, en büyük soyguna sen âlet ettin kendini. Dilenme…
   Git gidebilirsen þimdi kendine…