Dünyanýn nimetleri ve meþgaleleri biz insanlara yaratýlýþ gayesini unutturuyor.Mal toplamak ve paraya düþkünlük,ruhumuzu karartmaktadýr.Dünyaya aþýrý sevgiyle baðlý olanlar,kulluðun mükellefiyetini çabuk unutmaktadýrlar.Fakat bunu vatan sevgisiyle karýþtýrmamak gerekir.Vatan sevgisi dinimizce imanýn bir alâmeti görülmüþ olmasýna raðmen,dünya malýna haddinden fazla baðlý olmak hoþ görülmemiþtir.Zira Allah Resulünün dediði gibi: “Eðer dünya,Allah nazarýnda sivrisineðin kanadý kadar bir deðer taþýsaydý tek bir kâfire ondan bir yudum su içirmezdi.”
     Dünyada hiç ölmeyecekmiþ gibi(tûl-i emel) planlar yapmak,gelecekte hüsrana uðrayacaðýmýzýn iþaretidir.Görüyoruz ki bu yaþlý dünyamýzdan her gün,hatta her saat ,belki her dakika birileri, göçüp gitmektedir.Bu hadiseler yanýmýzda ve yakýnýmýzda cereyan etmektedir.Annesi,babasý,karýsý,abisi,komþusu ve hatta çocuðu ölenler,nasýl oluyor da bu küçük kýyametten paylarýna düþen ibreti almýyorlar.Oysa ibret için ölüm yeter.
     Þafak vakti hüzünlü makamlarla uykumuzu bölen sâlâ sesleri bizlere bir yerleri ve bir þeyleri çaðrýþtýrmýyor mu?Ölümü niçin kendimize yakýþtýramýyoruz?Hangimiz sabah evden çýkýnca,akþam sað salim geri dönebileceðini garanti edebiliyor?Bunlar gibi onlarca soru sýralamak mümkündür.Bu suallerin cevaplarýný verebilmek,ölüm gerçeðini anlamak için mutlak gereklidir.Sözkonusu sorulardan kaçmakla hiçbir þeyi halledemeyiz.
     Ölümden kaçmak ve korkmak imanýn zayýflýðýna delâlet eder.Rabbini seven,ona kavuþmayý arzular.Büyük mutasavvýflardan Mevlâna Celâleddin-i Rûmî ölümü bir düðün þöleni olarak görmüþtür.Günahlarýmýz çok olduðu için Allah’ýn huzuruna çýkmaktan utanýyoruz.Ýnsan çok sevdiði Rabbine kavuþmaktan niçin korksun ki?Bir an evvel Rabbime kavuþayým,diyerekten kiþinin canýna kýymasý da asla uygun görülmemiþtir.Hatta buna baþvuranlar þiddetle lânetlenmiþtir.Bu þekilde ölümü istemek mücadeleden kaçmaktýr bir anlamda.Oysa insan yeryüzüne imtihan için gönderilmiþtir.O,Allah’ýn davasýný öncelikle yaþayacak,sonra da en yakýnýndan en uzaðýna dek tüm fertlere yaþatacaktýr.Tabiki sevgi ve hoþgörüyle!...
     Ýslâm inancýnda ölümü temennî etmek nâhoþ bir davranýþtýr.Fakat büyük bir muhabbet neticesinde Rabbe rücû isteði,kötü bir davranýþ olarak addedilemez.Allah’tan gelene razý olmak gerekir.Ölüm zamanýný da o tayin etmiþtir.Vakti gelince gerçekleþir.Cenab-ý Hakk’ýn iþine karýþmamak lâzýmdýr.Elimizden gelen iþleri yaptýktan sonra,geri kalanýný,Allah dostu Niyazi-i Mýsrî’nin dediði gibi: “Mevlâ göresim neyler,neylerse Mevlâm güzel eyler” mantýðý dahilinde Rabbimize býrakmalýyýz.O mutlak adildir.
     Ýnsanoðlu dünyada yaptýðý hayýr ve hasenatla dilerse adýný ebedîleþtirebilir.Maddeden bu fâni âlemden göç eylese de manevî bakýmdan tüm ihtiþamýyla yaþayabilir.Ýyi veya kötü bir namla anýlmak bizlerin elindedir.Onun için yaptýðýmýz her iþte hakka ve hakikata uygunluk ölçüsünü aramalýyýz.Recaizâde Mahmut Ekrem’in dediði gibi : “Ölüm…Evet! O da fânilerin felâketidir….”Fâniyi bâkiye tebdil etmek elimizdedir.Yaþarken edindiðimiz ölçüler,bizim gerçek kimliðimizi ortaya çýkaracaktýr.Bu ölçülere göre,öteki âlemde muhasebe edileceðiz.Mahkeme-i Kübra’da bizler deðil ,dünyadayken yaptýðýmýz amellerin görüntüleri konuþacak.Manevî kameralar,bizlere yaptýklarýmýzý inkâr etme fýrsatý vermeyecektir.Rabbim,anne babanýn çocuðunu ,çocuðun da anne babasýný tanýyýp kollayamayacaðý o dehþetli günün þerrinden sana sýðýnýrýz.
e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com