Dünyanýn en samimi ve sýcak ismidir anne!..Varlýðýmýzýn sebebidir onlar…Ufacýk bir bebekken bizlere bütün mesaisini ayýran,gecesini ve uykusunu bölen,yemeyip yediren,içmeyip içiren ve merhamet kanatlarýný ardýna kadar açýp bize sýðýnak yapan bu cefakâr insanlarýn hakkýný ödemek mümkün müdür?Hiç sanmýyorum.Öderim diyen mübalaða yapýyordur.
     Kadýný müþfik ve merhametli kýlan annelik duygusudur.Dünyanýn en muhterem varlýðý annelerdir.Dinimiz anneye itaat etmeyi, vazifelerin en mühimi olarak görmüþtür.Annesi ve babasý sað olanlar,bu mümtaz insanlarýn varlýðýný bir fýrsat ve nimet olarak görmelidir.Keza onlarýn gönlünü alarak en kýsa ve kestirme yoldan cennete ulaþmýþ oluruz.Hadiste belirtildiði gibi: “Cennet analarýn ayaðý altýndadýr.”Yaþadýklarý sürece onlara “Öf” bile dedirtmemeliyiz.Onlara iyi muamele etmek,cennete gidiþimizi kolaylaþtýrýr.
     Resulullah Efendimiz, anne babaya hizmeti bir nevi cihat olarak görmüþtür.Hadis ravilerinden Ýbnu Amr’ýn, Peygamberimizle ilgili olarak naklettiði þu hadise çok manidardýr: “Bir adam ,cihada iþtirak etmek için Efendimiz’den izin istedi.Resulullah: “Annen baban sað mý?” diye sordu.Adam “Evet” deyince “Onlara hizmet de cihat sayýlýr,sen onlara hizmet ederek cihat yap” buyurdu.
     Dünyada anne sevgisinin yerini tutacak hiçbir sevgi yoktur.Çocuklar annelerinin gözünde hiç büyümezler.Doksan yaþýndaki annenin,yetmiþ yaþýndaki oðlunun baþýný dizinin üzerine koyup okþadýðýna çoklarýnýz þahit olmuþtur.Annelerin karþýlýksýz ve katýksýz sevgisi yýllar geçtikçe tüm tazeliðiyle sürüp gider.
     Atalarýmýz : “Yuvayý diþi kuþ yapar” diyerek analarýn önemini vurgulamýþlardýr.Her ne kadar evin reisi babaysa da, elmanýn iki eþit yarýsý hükmündeki bu iki cins,örnek bir iþbirliði içerisinde çocuklarýna sýcak bir zemin hazýrlarlar.Karý koca arasýndaki huzursuzluk aynen çocuklara da yansýr.Dünyanýn cennet ya da cehenneme dönüþmesi biraz da ebeveynin elindedir.Hayattan zevk almak ailedeki huzurla mümkündür.Müspet ortamda yetiþen çocuklarýn ruh saðlýðý bozuk olmaz.Çocuklarýn, annelerinden uzun süre ayrý kalmalarý,onlarýn ruhî geliþimini olumsuz olarak etkilemektedir.Anneler çocuðun ilk öðretmeni olma konumundadýr.Problemleri çözmede çocuklara rehberlik ederler.Kiþiye her gün balýk getirmektense,ona balýk tutmayý öðretmek daha faydalýdýr.Ýþte çocuklarýmýza yardýmcý olurken de bu ölçüye riayet etmeliyiz.
     Çalýþan annelerin,çocuklarýyla istenilen düzeyde ilgilenmeleri mümkün deðildir.Fiziksel ve ruhsal olarak anneden ayrý kalma,davranýþ bozukluklarýna yol açabilir.Çocuk mazeret kabul etmez.Ýlgi,sevgi,þefkat ve merhamet bekler.
     Anne ve babaya duyulan sevgi ve iþtiyak,edebiyatýmýzda da yaygýn bir tema olarak iþlenmiþtir.Özellikle þiirde,anne sevgisi önemli bir konu baþlýðýdýr.Anneleri senede bir defa anmak asla yeterli deðildir.Bence her gün anneler günüdür.Bu gibi belirli gün ve haftalar ancak birilerinin ticarî gayelerine hizmet edebilir.Annelerimizin kýymetini yaþarken bilelim.Onlarý yýlýn üç yüz altmýþ beþ günü hoþnut etmenin yollarýný araþtýralým.Çünkü ana gibi yâr olmaz.Sözlerimi Üstad Necip Fazýl Kýsakürek’in “Anneciðim” adlý þiiriyle bitirmek istiyorum:
     “Ak saçlý baþýný alýp eline,
      Kara hülyalara dal anneciðim!
      O titrek kalbini bahtýn yerine,
      Bir ince tül gibi sal anneciðim!

      Sanma bir gün geçer bu karanlýklar,
      Zulmetin ardýnda yine zulmet var!
      Çocuklar hýçkýrýr,anneler aðlar,
      Yaþlý gözlerinle kal anneciðim!”

e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com