VEDA

hep seni arayan
gece yolculuklarýna çýktým
düþünün karlý yollarýnda
sabaha kadar sigara içilen yalnýzlýðýn med-cezirlerinde
sancýlý sular gibi akan ömrüm
yokluðunun çöllerine
tuz kesti
uyudu bütün þehir
uyudu sokalar
kahýrda-yalnýzlýkta-nefrette
ateþlerin ortasýnda yanan yürek buz kesti
son sarhoþ da sýzdý meyhane kapýsýnda
son yýldýzlarý da býrakýp sana her þafak
yeniden öldüm hasrette


sabahçý kahvelerinde sakalý uzamýþ gurbetçilerden
köy minibüslerinde ýrgatlarýn ter kokusundan
bozkýra akþam çökerirken yorgun kervanlarýyla
kerpiçlerin suretinden toplanan keder kokusundan
akþam bulutlarýnýn
kentin eþkaline çizdiði hüzzam þarký
sokaklarda kuþ sürüsü çocuklarýn sevincinden
sarý baþaklarýn hýþýrtýsýna karýþan
sevda türkülerinden
dað yamaçlarýnda akan
çoban çeþmelerden
haklý sevdalarýn baðrýna
kalbini bayrak yapan gerillalardan
ve devrimci kitaplardan
coþkulu –kederli þiirlerden
ve yaþama dahil
bize özgü ne varsa
her birinden damýttýðým içimdeki dünyayý
varsýn kimseler bilmesin üç günlük ömrümüzde
varsýn
ormanlar kanasýn sürgün isteklerimin akþamýnda
yalnýzlýkta kalayým ben
çoðaltarak kendimi
hüzün hüzün dalga dalga
hýrçýn çaylar gibi kalbimi
kayalara çarpa çarpa
yanayým ben

yüzünün patikasýnda
giden arkadaþlarýn
koca bir tarihe gülerek bakan hüzün
on bin yýllýk esaretin
görünmez duvarlarýna çizilmiþ sayýsýz adýn
yüreðe kattýðý gök anlam
yýkýlmýþ düþlerin
bizden sonrasýna kalan ertelenmiþliði
ve bir gün
aþklarýn da
zincirsiz dallar süreceði
güzel günlere dair düþüm
ayakta tutar beni

var sen git
sürgünlerden yorulmuþ
bir ömrün bahçesine yol vurma artýk
bir kere bak
son defa bak
gözlerime
son bakýþým
özeti olarak kalsýn aþkýmýn
baþka bir þey istemem
kendini al ve git
bir kere bak
son defa bak
bakýþýn
içimdeki dünyaya armaðan kalsýn
son bakýþýn
yüreðime
ay olsun
ey kanayan dizelerimin yanýk yeri
elveda

01.03.2002

ADNAN DURMAZ