"Gidecek misin gerçekten?"
Kimbilr kaçýncý kez sorduðu soruydu bu... Cevabýný çoktandýr biliyordu, ezberlemiþti sebepleri Suat. Yine de soruyordu iþte...
"Gidecek misin gerçekten?"
Oysa istasyondaydýlar artýk... Bavullar çoktan hazýrlanmýþtý bu ayrýlýða. Eylül de öyle... Fakat sormasýna da izin veriyordu nedense... Belki kendisi de arýyordu cevabý ve bunu bulmak için sorduruyordu.Öyle ya gitmeliydi artýk....
"Gidiyorum Suat. Görüyorsun iþte... Neden soruyorsun ki?"
"Ýyi git o zaman!"
Yalnýz ikisi de biliyor du ki çok geçmeden gelecekti ayný soru. O; saçma, cevabý istenmemesine raðmen akýllarda asýl duran soru....
Eylül elini tuttu canýndan çok sevdiði arkadaþýnýn:
"Bak Suat, gitmek gerek bilyorsun. Birilerinin gitmesi gerek. Kurtarýlmasý gereken insanlar var... Kim bakacak hastalara? Onlarý kim iyi edecek?
Aylarca bekliyoruz karda kýþta, doktorlarý. Çoðu zaman biz gidiyoruz onlara. Hatta gidemiyoruz; kar yollarý kapatýyor. Kaðnýlar çekmez oluyor bizi.
Sana; 'Gel' dedim Suat. 'Birlikte gidelim' dedim..."
Yere bakýyordu Suat. Baþýný kaldýrmadan;
"Gelemem ki ben..." dedi. "Korkarým. Senin kadar cesur deðilim. Býrakamam bu köyü, bu topraklarý... Bu topraða baðlýyým ben. Köklerim burada. Gidersem koparýlýrým..."
Ýstasyona bir sessizlik çöktü. Bir an için ikisine de zaman durmuþ gibi geldi. Belki de öyle istiyorlardý...
Gelmiyordu þu tren. Gelmesini istemiyordu Suat. Eylül gitmesin.... Suat'ý da götürecekti çünkü. O da Suat'ýn topraðý gibiydi. Býrakamazdý arkadaþýný. Býrakýrsa topraðindan koparýlan dað lalesi gibi olacaktý Suat. Susuz, güneþsiz kuruyup gidecekti...
"Gidecek misin gerçekten?"
"Evet"
"Neden?"
Ýstasyonun suskunluðu giriyor araya. Uzun bir sessizlik... Ýðne düþse duyulacak sanki sesi... Karþýda oturan adamýn bile içi acýyor. Elini uzatýp ona, 'üzülme evlat' demek geliyor içinden.
Nihayet tren geldi. Ayrýlýk vaktiydi artýk.Ray sesleri zonkluyor kulaklarda. Suat' ý eziyordu tren raylarda. Üç kez düdük çaldý makinist. Ýstasyon ayaða kalktý sanki.
Eylül uygun bir kapýdan trene bindi.
"Hoþçakal Suat. Mektup yazarým sana" dedi pencereden.
"Bekleyeceðim..."
Tren aðýr aðýr hareket ediyordu þimdi. Suat Gitsin mi kalsýn mý bilemiyordu. Biraz yürüdü. Tren gözden uzaklaþýnca çakýldý kaldý.
"Gitti mi gerçekten? Evet gitti o, ben kaldým."
Eylül ise yeni anlýyordu, defalarca sorulan o; "Gidecek misin gerçekten?" sorusu aslýnda "Gitme" demekti. "Gitme ki, býrakmasýn beni özüm. Ayrýlmayayým köklerimden. Gitme ki zamaný çevireyim kendime. Nehri ters tarafa akýtayým..."
Ýstasyon her zamanki ayrýlýðý taþýyorduiçinde. Çoktan alýþmýþtý buna. Kalanlarýn içinde yankýlanan sesi dinlemeye ve uzun uzun aðlamalara...
"GidÝyorum gerçekten. Kurtarmaya iþte..."

Kötü Ýçerik Bildir
Gerekçe: Okumuþ olduðunuz metnin ÝzEdebiyat Yayýn Ýlkelerine aykýrý içerik barýndýrdýðýný ya da baþka bir sorun içerdiðini düþünüyorsanýz lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktýr ve en kýsa zamanda editörlerce incelenecektir.