Yaðmurlu bir havaydý. Kara bulutlar kasvet veriyordu insana. Kýzgýn bir ses basbas baðýrýyordu. Keskin bir kýlýç, gökle yer arasýnda savaþ yapýyordu. Yere düþen damlalar, çamur deryalarý oluþturuyordu. Ýnsanýn elini kolunu baðlýyor. Çalýþmasýna engel oluyordu. Kulaðýma bir fýsýltý:
"Git yat. Bu havada iþ yapýlmaz." diyordu.

Bütün yaðmurlu havalar böyle deðildir elbet. Öyle havalar vardýr ki... Bir köþesinde güneþ, bir köþesinde beyaz bulutlar. Þarký söyleyerek býrakýrlar yaðmurlarýný. Dans ederek yere konar yaðmurlar. Kat kat daireler çizer etrafýna, bir, bir, bir damla daha. Çýkmak, sevgilinizle el ele dolaþmak istersiniz. Konsun istersiniz beyaz kelebekler saçlarýnýza. Kirpikleriniz ýslansýn, ruhunuza süzülsün. Sonra bu muhteþam tablonun kurdelasý, yedi renkli harikasý, çýkar karþýnýza... Koþmak istersiniz ona, koþup sarýlmak.

Ýnsanlarda yaðmurlu havalar gibi deðil midir? Bazen hýrçýn hýrçýn yaðarlar. Baðýrýrlar, çaðýrýrlar... Býçak gibi keserler yürekleri. Yakarlar, kül ederler taze filizleri...

Bazen de yeþertir, kök salmamýþ fidanlarý. Yumuþatýr zalim yürekleri. Kederleri alýr götürür. Damlalarý göle, gölleri denize döndürür.

Her ikiside ayný insandýr. Öyle bir insan ki bu! Ýsterse yakar kavurur. Ýsterse kavurmayý dondurur.