Kendimi geceye vurduðum bir zamandý... Yürek sýzlatan yaðmurlar yaðýyordu gözlerimde... Ben ne zaman senden gitsem, sen usulca yanýma sokulup hatýrlatýyordun kendini... Kim kopardý bizi bizden diye soruyorduk þiirlerde.... Yanýtýný bulamýyorduk... Ben kendimi tüketirken yalan sevdalarda, sen uzak kýtalarýn uzak kentlerinde þarkýsýný dinliyordun hasretin... Ben uzaðýna düþünce atýyordun kendini o yalnýzlýk uçurumlarýndan aþaðýya... Sonra gün dönüyor, ben dönüp dolaþýp yine sana vuruyordum kendimi... Aþamýyordum aramýza ördüðün duvarlarý... Her þeyimiz hasretken birbirine biz ayrý kalýyorduk birbirimizden kilometrelerce uzakta...
Bir çocuk gibi seviniyordum telefonu her çaldýrdýðýnda... Tüm duvarlara raðmen, yüreðim geliþini bekliyordu. Ýnatla vazgeçmeyeceðimi haykýrýyordum gecelere... Gittiðin günün üzerinden yýllar geçmiþti, ama ben hala ayný acýyý taþýyordum, ve her gün yeniden baþlýyordum sigaraya içmeye... 2 yýl boyunca her gün yazdýðým ayrýlýk güncesinin her sayfasýnda gözyaþým vardý, her sayfasýnda sen, biz, kanatlarý kýrýlmýþ bir güvercin... Yaþanmamýþ hatýralar vardý... Sadece ikimizin bildiði harflerle þifreli mektuplar yazýyordum sana... “Ýçimde mutluluktan eser kalmadý. Seni seven yüreðime bir umut ver” diyordum. O günlerde umut senden, benden bir parçaydý ama yabancýydý bize... Sadece yokluðunu düþünmek bile hayatýn tüm renklerini siliyordu gözlerimden... Sen nereye baksan orada ben vardým da sen nerelerdeydin sevdiðim? Seni bana getirmeyen her günün sonunda hayallerim batýyordu güneþ gibi... Ellerimde papatyalar soluyordu... Göðsüne düþen bir gözyaþý oluyordum... Senden uzakta döktüðüm yaþlarý saplanýyordu göðsüne hançer gibi... “Yeter artýk” diyordun.
Bir yaz günü sabah vaktinde – ki gün yeni kavuþmuþtu aydýnlýða- güvercinleri izledik balkonun bir köþesinde... Gözlerimizde hüzün, dilimiz suskun...
Okuma diyordun. Okuma acýyý ve aþký anlatan kitaplarý... Nasýl olsa yaþayacak ve sen yazacaksýn acýnýn ve aþkýn kitabýný...
Unutur muyum sanýyorsun bindiðim otobüsün ardýndan, boynu bükük, giden hayallerine bakýyormuþçasýna kýrgýn bakýþlarýný... Unutur muyum sen bir baþkasýndan bahsederken ellerimdeki çay bardaðýnýn kýrýlýþýný, kanlarý... Sinirden duvarlara vurup incittiðin ellerini... Ve gittiðin gün içtiðim ilk sigaranýn baþýmý nasýl döndürdüðünü...Unutabilir miyim bir kaldýrýmda küçük bir kediye sevdamýzý, sevdaný anlattýðýný... Ki sen kaldýrýmlara yazdýn ve kaldýrýmlarda yaþadýn bir aþkýn tarihini, kendi tarihini unutarak...
Unutmam prensim... Yýllar geçti unutmadým... Sensizliði de unutmadým, yaþanmamýþ yýllar yokluðun kadar acýttý canýmý, yüreðimi...
Þimdi ben unutulmaz, vazgeçilmez dediðim seni býraktým bir yalnýzlýk uçurumunun baþýnda... Ýstersen Býrak kendini o boþluða ya da dönüp hýzlý adýmlarla yürü bana gelen yollarda... Dün olduðu gibi bugün de kapým açýk sana... Hem evimin, hem de yüreðimin kapýsý...