boynunu büküp,
........suyuna saldý hüznünü karanfiller,
ellerinle tutulmayý beklediler bütün gün,
ve yaklaþtýkça akþamýn loþ saatleri,
kurdular düþlerinde, o narin elleri,
önce dokunacaktýn yapraklarýna,
sonra gerdanýndan tutup
hafifçe yukarýya kaldýracaktýn,
yüzlerine tebessümle bakacaktýn...
ve karanfil, þelaleden çaðlar gibi,
dokunuþunla hayat dolar gibi,
gülümseyecekti yüzüne,
........senin kokunu kýskanýr gibi....
bütün canlýlýðý ile kýpýr kýpýr olup,
sana güzel kokmak için
........heyecan kaplayacaktý incecik bedenini,
ellerin deðdiðinde önce irkilecekti,
tarifsiz bir sýcaklýk saracaktý tenini,
ve inan yüzüne daha manalý bakacaktý,
belki mutluluktan hýçkýra hýçkýra aðlayacaktý...

bütün gün bunun hayalini kurdu karanfil,
seninle ilk kez bir gece geçirecekti,
belki yataðýnýn baþ ucunda
........bütün gece seni seyredecekti,
ya da dudaklarýndan bir þarký dinleyecek
........belki rüyalarýna girecek,
........belki biri kendini feda edip
................kulaðýnýn arkasýnda tenine deðecekti,
yada saçlarýný okþar gibi mest olacaktý,
belki de en þanslýsý baþýný eðecek,
göðsünde sabaha dek uyuyacaktý.
hatta üstünde taþýdýðý öpücükleri
birer birer konduracaktý...

karanfil bilemezdi baþýna geleceði,
çiçekçiden çýkarken belli deðildi
........kimin sevdasýný nasýl süsleyeceði...
ve dahasý yüzlerce öpücüðü
taþýmak vardý bir efsane aþk uðruna,
ve kondurmak vardý, sevgilinin baðrýna...

akþamýn loþ saatleri hýzla geçerken,
gecenin soðuk eli sarmaya baþladý,
ve karanfiller yalnýzlýðýn koynunda kýþladý....

biraz konuþsam da,
gönüllerini almaya uðraþsam da,
olmadý, olamadý,
........karanfiller sensiz/sessiz kaldý...
çýt çýkmýyor artýk, hepsi sustular,
çünkü boynunu büküp,
........suyuna saldý hüznünü karanfiller...

25.11.04 / Frankfurt

Metin Eser