Ne kadar da arabeskleþmiþti son günlerde. Ýçtiði o þeylerden olsa gerek; Oniki yýllýk bir viski miydi böyle bir ruh haline girmesine sebep? Yapmayacaktý. Yazdýklarýna son bir defa daha göz ucuyla baktý ve yazdýðý kaðýdý avucunun içinde buruþturup attý odanýn en karanlýk köþesine... Bütün bu yazdýklarýný gidip ona söyleyebilirdi hem de tek bir solukta. Ama o aklý baþýnda biriydi ve öyle de kalmalýydý. Bir duþ alýp, lavanta kokulu giysilerini giyindi ve çantasýný alýp ardýndan kapýyý kapadý. Artýk ev kimsesiz kalmýþtý. Evi gün boyu sürecek olan sessizliðine býrakýp merdivenleri aðýrdan alarak inmeye baþladý. Yarýsý cam diðer yarýsý demir olan sokak kapýsýný açýp gürül gürül akan sokaða attý kendini. Sokak kapýsýnda duran arabasýna yöneldi. Bir an onu arabasýnýn içinde görür gibi oldu. Sanki þoför koltuðunda oturmuþ kontaðý çevirirken O’na gülümsüyordu. Selim’in bu gülümseyiþi belleðinde kalan son resmiydi. O’nu vapur iskelesinde býrakýrken yine ayný þekilde gülümsemiþti. Sabahýn taze rüzgarýný içine çekti. Kontaðý çevirdi ve hemen oto teybine yöneldi eli. Bu hareketi , sanki bir sanatçýnýn piyano tuþlarýna basmadan önce parmaklarýnýn hareketi gibi ahenkli ve zarifti. Hep ayný radyo kanalýný dinliyordu; kesintisiz müzik. Müziðin ritmine uyarak yavaþça gidiyordu. Bir an düþündü ; “Nereye gidiyorum ben?” dedi kendi kendine. Radyoda çalan þarký bitmiþ ve kýsa bir sessizlik olmuþtu. Bu sessizlikler O’nun kaçamaklarýydý. Bunu hep yapardý; Bazen denize koþar, bazen Denizlere götürürdü. Deniz, onun dünyadaki en sevdiði varlýktý. Akýllý, duyarlý ve sevecen biriydi. Bunlarýn hepsini bir kiþide bulmak þanstý onun için. Hem de zevkliydi onunla saatleri geçirmek. Telefon etti telefonu açan Deniz’di. Ritüelsiz bir iliþkiydi onlarýnkisi.
-Alo dedi Sýla, uzun üç harfli bir sözcüktü.
-Efendim Sýla
- Deniz ya ! Ben sana gelecektim ama þimdi aklýma geldi, Hay Allah!” durakladý, derin bir nefes aldý, aniden,
-Kahretsin! dedi, sonra sustu Sýla. Bir anda gelivermiþti aklýna herþey. Çabucak düþündü ve konuþtu tekrar;
-Ya ben hastaneye gidecektim. Þu an yoldayým ve sana gelmek üzereydim. Karýþtý þimdi herþey soluk alýþý hýzlanmýþtý,
-Dur bir dakika, telaþlanma hemen. Senin için ne yapabilirim? dedi Deniz soðukkanlýlýkla.
Sýla, ondan Fransýz Hastanesini arayýp kendisi için randevu almasýný istedi. Randevularýn akþam 19.30 da sona erdiðini de ekledi. Hýzlý davranmasý gerekecekti Deniz’ inde , onun da. Þimdi hastaneye gitmek de nereden çýktý? Düþünceler beyninden öyle hýzlý akýyordu ki, atladýðý bir þeyler var mý diye seslice düþündü. Bugüne kadar evden nereye gideceðini bilmeden çýktýðý çok olmuþtu ama hastaneye gitmek onun aklýna gelebilecek en son þeydi. Ama son anda aklýna gelivermiþti. O gülümseyiþin sýcaklýðý içini ýsýtýrken esen kuzey rüzgarý þok etkisi yapmýþ ve birden doktorun onu önceki gün öðle üzeri aradýðýný ve tahlil sonuçlarýný konuþmak üzere randevu almasý için hastaneyi aramasý gerektiðini anýmsamýþtý. Deniz hastaneyi aramýþ ve ona randevuyu almýþtý bile. Aldýðý o günün son randevusuydu. Arabasýný Fransýz Hastanesi’nin arkasýndaki Salkým sokakta park etti. Arabadan indi ve kapýlarý kitledi. Sokaðý boylu boyunca geçmemek için, hemen kestirmeye yöneldi. Bu kestirme yolu iyi bilirdi. Hatta þehirde bildiði bir çok kestirme yol vardý. Öðrenciliðinde aylak aylak dolaþýrken bu dar yol nereye çýkar diye girip kimsenin bilmediði yollara çýkmanýn zevkini yaþardý. Ama þimdi buradan geçerken ürperdi. Yarý aydýnlýk bu dar geçit iki blok arasýndaydý. Geçidin bitiminde bir karartý farketti. Yarýladýðý yoldan geri dönmek iþine gelmiyordu. Eðer dönerse, yol uzayacak, randevuya yetiþemeyecekti. Oysa baþka zaman hastaneye gidemeyeceðini de biliyordu. Temkinli adýmlarla ilerledi. Karartý gittikçe belirginleþmeye baþlamýþtý. Saçlarý tel tel olmuþ, gözlüklü ve hafif göbekli bir adamdý ilk bakýþta gördüðü. Daha da yaklaþtýkça bu adamýn askeri üniformaya benzer giysiler içinde biri olduðunu anladý. Biraz daha yaklaþtý ve durdu. --Ýyi akþamlar dedi. Bunu söylerken korktuðunu belli etmemek için gülümsemiþti Adam cevap vermedi, dik dik bakýyordu. Öyle bir sessizlikti ki bu; sanki sokak, þehir neredeyse tüm evren durmuþtu. Birden geçidin karþýsýndaki bir çöp kutusundan kediyle birlikte fýrlayan konserve kutusunun yere çarpma sesiyle irkildi ve adama sert bir bakýþ fýrlatmaya çalýþarak;
-Müsaade eder misiniz? dedi.
Adam yolundan çekilivermiþti, bu hareketi o kadar kayýtsýzdý ki, sanki o da yeni uyanmýþ ve aklýna gelen bir rüyanýn parçalarýný birleþtirmeye çalýþýyormuþ gibi dalgýndý. Buna raðmen bizim kýzýn blöfünü görmüþ, gülümsemiþti.
Üstelik gülümserken ince dudaklarýnýn arasýndan
-Pardon deyivermiþti. Kaþlarýný bir palyaço edasýyla yukarý kaldýrmýþ,
-Küçük haným nereye gidiyorsunuz? derken ses tonuna bir parça ciddiyet eklemiþti. Sýla o an anladý adamýn göründüðünden daha yaþlý olduðunu ve hatta korkacak birþeyin olmadýðýný.
-Fransýz Hastanesine dedi ve sustu.
-Soldan ineceksiniz, dikkatli olun derken iþaret parmaðýný sol tarafa doðru uzatmýþtý yaþlý adam.
-Teþekkür ederim, yolu biliyorum dedi Sýla ve yaþlý adamýn onu ardýndan süzdüðünü hissetse de dönüp bakmadý. Bu yaþlý adamýn o geçitte aniden ortaya çýkmasý, gelip geçeni korkutup, taciz etmesi, kendine bu yaþta uðraþacak baþka zevk araçlarý bulamýyor olma olasýlýðý Sýla’nýn içini acýtmýþtý.
Sýla, hastanenin giriþine gelmiþti bile. Fakat kestirmeden hastaneye girebilmesi için bir duvarýn üzerinden atlamasý gerekeceðini bilmiyordu. Hastanenin bahçesiyle kestirme yolu birleþtiren duvarýn dibinde bir dut aðacý vardý. Bu yaþlý aðacýn, dar geçidi kullananlarý aþaðýya indiren bir merdiven edasý vardý ; gövdesini bu gaye için yaslamýþtý duvara, hatta dallarýný bile bu görev için aþaðý doðru uzatmýþtý. Sýla dut aðacýnýn en uzun dalýna tutundu ve...
Evlerinin bahçesindeki dut aðacý geliverdi aklýna . “Sýrt delen” dedikleri ve aðacýn gövdesinin ikiye ya da üçe, hatta dörde ayrýldýðý yerde, dallarýn birinde Sýla diðerinde Selim karþýlýklý oturur ve sabahlara kadar ne konuþtuklarýný þimdi hiç hatýrlamadýðý koyu muhabbetlere giriþirlerdi. Bu sohbet her zaman, güneþ tepenin ardýndan ilk ýþýklarýný usulca yeþil ekinlerin üzerine doðru uzatýnca ve ayný anda horozlarýn günün ilk uzun ötüþünden sonraki birkaç dakikalýk sessizlik seremonisi baþladýðý anda bitiyordu. Sýrtlarýndaki aðrýlarýn geçmesi epey zaman alýyordu ama ikisi de bu zevke deðdiðini düþünüyorlardý. Onu geçmiþe götüren düþünceleri neredeyse bir dakikadýr asýlý kaldýðý týrtýklý dalýn avuçlarýný sýzlatmasýna sebep olmasýna raðmen, bizimkinin kendini yere býrakmadan önce, öne arkaya sallanmasýna engel olamamýþtý. Sýla’nýn zirzopluðu en güzel renklerle boyanmýþ resimli kuþe kaðýda basýlý komik masallarda bile rastlanmayan türdendi. Gülümsüyordu, aðacýn dalýnda geçen bu an onu çocukluðuna, o mutlu anýlarýna götürdüðü için....

devam edecek...