Bir aile yaþarmýþ yeþilin bittiði topraklarda, ve o aile su için yaþarmýþ, su, hayatýn baþlangýcý ve insanlarýn yaþam kaynaðý......
Aile baþka kimseyi tanýmazmýþ, çok uzun zamandýr yabancý deðil insan görmemiþler...... hayat yaþam için savaþmaktan baþka çöl kumlarý ile, öbür türlü deðilmiþ....
Masal anlatmazlarmýþ büyükler, bilmezlermiþ ne kadar geçmiþ var veya ne kadar yaþadýk, kim vardý bizden önce. Hayat durmuþ aileyi izlermiþ.
Yaþam zormuþ, ve ölümcül. Hata kabul etmezmiþ. Kavgalar sebepsizmiþ ama az kavga çýkarmýþ. Yazarýn dediði gibi basitlik her þeymiþ. Ýnsan oldukça yaþarmýþ, yettiðince. Devam mecburiyeti yokmuþ ve kimse kollamazmýþ sonrakini. Kurallar katý, insanlar sertmiþ. Böyle imiþ hayat oyunu, zalim kurallý kara kaþlý bir siyah gelin, evlendiði gün dul kalan ve bu yüzden acýmasýz olan. Acýmasýz ve gaddar, bir ölüm eþliðinde izlermiþ küçük yaratýklarý......
Ýnsandan baþka canlý da yokmuþ, uzun zamandýr yok. Belki eski masallarda anlatýlýrdý, ama kimsa hatýrlamýyor. Büyükçe bir aile, objektife sýðmayacak kadar. Ama hiç bir zaman yeterli deðil. Yinede, eskilerden bir tek þey akýllarda kalmýþ, kalabalýk basitliði yok eder, karmaþa ellerinde felaket yeniden gelir. Hiç mi insan yok tu vakt-i zamanýnda. Vardý ama hayattan daha gaddardý, dedi eskiden çok eskiden yaþlýlar.
Onlar hatýrlardý uzak geçmiþi, hayaller içinde insanýn ihtiþamýný ve sefilliðini. Kendi krallarýný yarattýlar, tarih döngüsüdür dendi karþý çýkýldý, þimdi herkes mutlu herkes istediði þekilde. Bir zamanlar, Ah! o zamanlarý bir hatýrlayabilsem. Yaþlandým artýk, derlerki yaþ kitap sayfasý gibidir, kendini kaptýrdýnmý devam edersin sonuna dek bir çýrpýda, bir de bakarsýnki baþa dönmek için geç artýk.... hissediyorum, bütün benliðimde hissediyorum çok yaþadým ben. Babaannemi ve onun dedesini hatýrlayacak yaþtayým, bana sorsan yetmez ama hayat, o siyah gelinliðinin altýndan bir baktýmý karþý çýkamazsýn, söz dinletir.
Bu aile ki son kalýntýlarýdýr insanlýðýn, asildir ve temizdir. Ýyilik bakidir demem ama kötülük basit kaldýkça yenilebilir. Babaannemin dedesinin bildiði masallar vardý o da benim gibi uzun yaþadý, anlatýrdýki eskiden çok eskiden insanoðlunun içine þeytan girmiþ, hayat dar gelmiþ, ve siyah geline karþý çýkar olmuþlar. Nefret ve kan bürümüþ gözlerini, unutmuþlar geride kalanlarý. Unutmuþlar masallarý ve yeniden ve yine yeniden baþlamýþlar geçmiþi yaþatmaya.
Ýnsan yerini þeytana býrakmýþ ve büyük bir yokoluþ varolmuþ. Benim en fazla hatýrladýðým bu ve biliyorum devam etmiyecek bu anlattýklarým nesilden nesile. Biliyorum unutulacak bende unutulmaya yüz tutan masallar, ve yine yaþanacak belkide yaþanmasý gereken ve belkide son kez. Geldiði gibi karanlýða gömülecek bu yaratýk, bu kahrolasý akýlsýz insan denen soysuz.
Ben göremem, torunum veya onun torunu göremez ama elbet biliyorum baþaracak soyunu kurutmayý. Ve iþte o zaman baþlýyacak, sonsuzluk. ilk önce taþ atacaklar birbirlerine ve ansýzýn yok olacaklar. Ve suçlu yinede insan olacak, bütün akýlsýzlýðý ile.