Gece Kontrolü

Burasý sade bir kafeydi bahçesi ve salonuyla. Arkadaþlarla buluþmuþtuk o gün ve sinema çýkýþý buraya gelmiþtik. Sohbet ediyorduk. Özlem:

“Þu sehpadaki derginin baþlýðýna bak: Uyurgezerlik!” dedi. Herkesin bakýþlarý sehpaya yöneldi. Batuhan – ya da bizim deyimimizle Batu- uzanýp dergiyi kaptý ve “uyurgezerlik” konusunu açtý, okumaya baþladý:

“Týp dilinde somnambülizm adý verilen bu hastalýkta hastanýn þuuru uykuda olduðu halde, duyu organlarý uyanýktýr. Belirtileri hastaya göre deðiþir. Bazýlarý uykularýnda gezer; bazýlarý ise uykularýnda konuþur, baðýrýr, el ve kol iþareti yapar. Uyandýklarý zaman da uykularýnda yaptýklarýný hatýrlamazlar…”

Ben de bunun üzerine:

“Ne biçim þey ya bu, ben hiç böyle bir þey yapmadým, yani herhalde yapmamýþýmdýr. Yapanda da ruhsal bir bozukluk var demektir!” dedim baþýma bu gece nelerin geleceðini bilmeden. Bilsem, böyle bir þey söylemezdim ki zaten! Benden sonra Ebru:

“Aslýnda önemli bir hastalýk, ama kimse önemsemiyor. Ben bununla ilgili bir kitap okumuþtum. Uyurgezer kiþiler zararlý olabiliyormuþ.” dedi. Kendisi psikolog olmak istediði için psikoloji ve týp ile ilgili kitaplar okurdu. Sonra devam etti:

“Hiç büyük konuþma, nerden bilebilirsin yaptýðýný ya da yapmayacaðýný?” dedi bana dönerek. Sonra Zeynep:

“Ben uyurgezer bir profesörün hikayesini duymuþtum. Profesör her gece bilinçsizce eþlerini öldürüyormuþ. Eþlerini diyorum; çünkü her eþten sonra evleniyormuþ yine…” dedi. Konuþmamýz da böyle sürüp gitti. Ne kadar bu konu hakkýnda konuþtuk, bilmiyorum. Çünkü kafeden kalktýk, dolaþtýk… Evlerimize gitmek için hepimiz ayrý ayrý otobüs duraklarýmýza yönelirken bile bunu konuþuyorduk. Bu arada ne kadar dolaþtýðýmýzý kestiremiyorum, ama þundan eminim ki; yorgunluktan ölüyordum!

Eve vardým ve yemek falan yedikten sonra hemen yattým. Sabaha da deliksiz bir uykunun verdiði mutlulukla baþladým. Ama…

Kahvaltý için oturduk. Önce aðabeyim:

-“Sen gece niye banyonun ýþýðýný açýp, karþýsýnda dikildin öyle?” dedi. Ben de:

-“Öyle bir þey yapmadým ki!” dedim. Sonra babam:

-“Mutfaðýn ýþýðýný açýp, orada da dikildin. Ben ‘Ne oldu?’ diye sorunca da ‘Çatal býçaklarý kontrol etmeye geldim, kaçmýþlar mý diye.’ deyip, kaçtýn.” dedi. Ben yine “Hayýr.” deyince, uyurgezerlik yaptýðýmý anladým. Çünkü hiçbir þeyi hatýrlamýyordum. Babam ve aðabeyim niye böyle bir þey söylesinlerdi ki zaten? Ben bir uyurgezerdim. Hem de bu konuda o kadar büyük konuþtuktan sonra yapmýþtým bunu! En sonunda benim uyurgezerlik olayýmda þu son noktaya varýldý:

Önce banyonun önüne gittim ve ýþýðý açýp, boþ boþ baktým. Aðabeyim “Ne oldu?” diye sorunca da oradan kaçtým. Sonra mutfaða gittim ve oranýn da ýþýðýný açýp boþ boþ bakarken bu sefer babam bana “Ne oldu?” diye sorunca “Çatal býçaklarý kontrol etmeye geldim, kaçmýþlar mý diye.” deyip oradan da kaçtým yani kaçmýþým!

Buralardan sonra bir yere gittim mi, bilmiyorum. Çünkü baþka görgü tanýðý yoktu bu gezintimle ilgili. O günden sonra da olmadý. Herhalde bir daha uyurgezerlik yapmadým ama “Ne oldum?” deðil, “Ne olacaðým?” demeli, deðil mi?